Szukając klucza hermeneutycznego do zrozumienia świata Karola Wojtyły, a zwłaszcza jego rozumienia wolności, trzeba dostrzec tworzącą się w duszy ucznia wadowickiego gimnazjum – niezwykłą w tak młodym wieku – syntezę głębokiej wiary i fascynacji poezją romantyczną1. Zaowocowała ona oryginalną „teologią czasoprzestrzeni”. Dla Wojtyły zarówno czas, jak i przestrzeń są strukturami znaczącymi, przez które do człowieka bezustannie przemawia Bóg. Fakty i zdarzenia mają swoją powierzchnię oraz głębię. Powierzchnię faktu tworzy rzeczywistość materialna – jest ona epifenomenem ludzkich decyzji, efektem uwarunkowań politycznych, ekonomicznych czy kulturowych. Głębia – a więc istota faktu – sięga wymiaru duchowego, zmagania dobra ze złem, jest fragmentem historii zbawienia.