Ecclesia in Oceania

Eucharystia

40. Eucharystia wieńczy chrześcijańskie wtajemniczenie oraz stanowi źródło i szczyt chrześcijańskiego życia. Chrystus jest prawdziwie i substancjalnie obecny w Sakramencie swego Ciała i Krwi, złożonym w ofierze za życie świata i przyjmowanym w komunii przez wiernych. Od samego początku Kościół nie przestał być posłuszny poleceniu Pana „To czyńcie na Moją pamiątkę” (1 Kor 11,24). Katolicy Oceanii dobrze rozumieją centralne miejsce Eucharystii w swoim życiu. Zdają sobie sprawę, że regularne i modlitewne celebrowanie Eucharystycznej Ofiary uzdalnia ich do kroczenia ścieżką osobistej świętości i do odgrywania ich roli w misji Kościoła. Ojcowie Synodu wyrazili uznanie dla tego szeroko rozprzestrzenionego poczucia i intensywnej miłości do największego Sakramentu Kościoła.

Wyrazili też troskę o wiele wspólnot Oceanii żyjących bez celebracji eucharystycznych przez długie okresy czasu . Jest wiele powodów takiej sytuacji: stale powiększający się brak kapłanów gotowych do posługi duszpasterskiej; w tym co dotyczy Australii, wzrost ubóstwa wsi i ruch do miast, który prowadzi do coraz bardziej zmniejszającej się ludności oraz izolacji wielu wspólnot. Olbrzymie odległości pomiędzy wieloma wyspami często oznaczają niemożność posiadania stale przebywającego kapłana. Wiele wspólnot gromadzi się więc w Dzień Pański na nabożeństwa, które nie są celebracją Eucharystii. Potrzeba wielkiej mądrości i odwagi w podchodzeniu do sytuacji najbardziej godnych pożałowania. Czynię swoim naleganie Synodu, aby uczynić większe wysiłki w celu pobudzenia powołań do życia kapłańskiego, i aby rozdzielić kapłanów w regionie w sprawiedliwszy sposób.

Sakrament pokuty

41. „Ważną jest dla nas refleksja nad faktem, że Chrystus chce, aby sakrament pokuty był źródłem i znakiem radykalnego miłosierdzia, pojednania i pokoju. Kościół najlepiej służy światu kiedy jest tym, czym być powinien: pojednaną i jednającą wspólnotą uczniów Chrystusa... Kościół nigdy nie jest bardziej sobą jak wtedy, gdy pośredniczy i jedna w miłości i mocy Jezusa Chrystusa poprzez sakrament pokuty” . Z tego powodu Ojcowie Synodu byli wdzięczni, że w wielu Kościołach Oceanii sakrament pokuty jest szeroko praktykowany i ceniony, jako źródło uzdrawiającej łaski.

Zauważyli oni jednak, że w wielu Kościołach lokalnych istnieją poważne pasterskie wyzwania, dotyczące tego sakramentu. Zwłaszcza w społeczeństwach rozwiniętych, wielu wiernych ma pomieszane pojęcie grzechu lub jest obojętnych na jego rzeczywistość i potrzebę przebaczenia w sakramencie pokuty. Czasami nie rozumie się prawdziwego sensu ludzkiej wolności. Głębokim pragnieniem biskupów jest odzyskanie zasadniczego miejsca sakramentu pokuty w życiu Ludu Bożego. Nalegali oni „aby przedstawiono obszerniejszą katechezę na temat osobistej odpowiedzialności, rzeczywistości grzechu i sakramentu pojednania, aby przypomnieć katolikom o kochającym miłosierdziu Jezusa Chrystusa ofiarowanym w tym sakramencie i o potrzebie sakramentalnej absolucji po grzechu ciężkim dokonanym po chrzcie. Ponieważ sakrament ten stanowi pomoc w duchowym rozwoju zachęca się kapłanów, by nie tylko sami uczynili sakrament pojednania ważną częścią ich własnego życia, ale aby zapewnili jego regularną dostępność, traktując to jako istotną część ich posługi wobec wiernych” . Doświadczenie Wielkiego Jubileuszu sugeruje, że nadszedł czas dla takiej odnowionej katechezy i praktyki wielkiego sakramentu miłosierdzia.