Młodzież nadzieją Ewangelii

2. KOŚCIÓŁ - WSPÓLNOTA MISYJNA

Tak więc Kościół, już od pierwszych chwil swojego istnienia jawi się jako wspólnota uczniów, której racją bytu jest pełnienie w czasie misji samego Chrystusa, to znaczy ewangelizacja świata (por. Lumen gentium, 17 a; Ad gentes, 2 a; 5 a; 6 f; 10). Jest więc on zawsze wspólnotą misjonarską, której członkowie, zjednoczeni w jednym ciele, są posyłani do narodów (por. Ad gentes, 36). Choć w łonie tej wspólnoty istnieją różne role, urzędy i „charyzmaty” (por. 1 Kor 12,4 i nast.), to powołanie misyjne jest wspólne wszystkim (por. Lumen gentium, 17 b; Ad gentes, 35-36): biskupom, kapłanom, zakonnikom, zakonnicom i świeckim.

Wszyscy bez żadnych różnic są wezwani do tego, aby w zakresie własnego, specyficznego powołania własnych warunków i możliwości, realizować misję Odkupiciela (por. Ad gentes, 28). Wszyscy winni czuć się objęci jednym nakazem misyjnym szerzenia w świecie Dobrej Nowiny przyniesionej nam przez Chrystusa, ażeby wypełniło się proroctwo Psalmisty: „ich głos się rozchodzi na całą ziemię i aż po krańce świata ich mowy” (Ps 19,5).

Tak więc czuć się zaangażowanymi w tę sprawę muszą nie tylko ci, którzy pracują na wysuniętych placówkach ewangelizacyjnych, to jest misjonarze w ścisłym tego słowa znaczeniu, ale także każdy kapłan, każda osoba konsekrowana, którzy muszą na obszarze swej działalności wpajać wiernym poczucie misyjnego obowiązku.

Również na świeckich spoczywa trudny obowiązek ewangelizacji głębokich warstw tkanki społecznej i kulturalnej, w której żyją, zarówno w krajach, gdzie nie dotarło jeszcze słowo wiary, jak i tam, gdzie chrześcijaństwo pilnie potrzebuje ożywienia, aby odzyskać nową i skuteczniejszą moc przenikania.