Przemówienie Jana Pawła II podczas spotkania ekumenicznego w katedrze Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w Damaszku

3. Pomiędzy patriarchatem greckoprawosławnym i greckokatolickim Antiochii nastąpił proces ekumenicznego zbliżenia, za który składam dzięki Panu. Wypływa on równocześnie z pragnienia ludu chrześcijańskiego, z dialogu między teologami i z braterskiej współpracy między biskupami i pasterzami obu patriarchatów. Zachęcam wszystkie zainteresowane osoby do kontynuowania tego dążenia do jedności z odwagą i roztropnością, z szacunkiem, lecz w sposób wyraźny, czerpiąc z Boskiej liturgii sakramentalną siłę i teologiczne bodźce, których potrzebujemy w tym procesie. Dążenie do jedności między patriarchatem greckoprawosławnym i greckokatolickim Antiochii wpisuje się oczywiście w szersze ramy procesu zjednoczenia między Kościołem katolickim a Kościołami prawosławnymi.

Dlatego potwierdzam moje szczere pragnienie, ażeby mogła wkrótce wznowić swoją pracę Mieszana Międzynarodowa Komisja dla Dialogu Między Kościołem Katolickim a Kościołami Prawosławnymi. Im bardziej ten dialog będzie dotyczył zagadnień centralnych, tym bardziej będzie pracowity i trudny. Temu nie można się dziwić, a tym bardziej tym się zniechęcać. Któż mógłby nam zabronić pokładać naszej nadziei w Duchu Bożym, który nie przestaje rozbudzać świętości wśród uczniów Kościoła Chrystusowego? Pragnę żywo podziękować patriarsze Ignacemu IV za pozytywny i owocny wkład, który patriarchat Antiochii i jego przedstawiciele nieustannie wkładali w proces dialogu teologicznego. Wdzięczny jestem również patriarsze Grzegorzowi III i jego poprzednikowi Maksimusowi V za ich stały wkład w klimat braterstwa i zrozumienia, niezbędny dla owocnego rozwoju tego dialogu.

4. Z taką samą wdzięcznością i nadzieją pragnę wspomnieć pogłębienie braterskich stosunków między patriarchatami syryjskoprawosławnym i syryjskokatolickim. W sposób szczególny pozdrawiam patriarchę Zakkę I, w którym - od czasu Soboru Watykańskiego II, w którym on uczestniczył jako obserwator - Kościół katolicki zawsze spotykał wiernego zwolennika jedności chrześcijan. Podczas jego wizyty w Rzymie 1984 roku mieliśmy szczęście dokonać rzeczywistego postępu w drodze do jedności, wyznając razem Jezusa Chrystusa jako naszego Pana. On jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Z tej samej okazji mieliśmy możliwość wyrazić zgodę na projekt współpracy duszpasterskiej, zwłaszcza na szczeblu życia sakramentalnego, kiedy wierni nie mają dostępu do kapłana z własnego Kościoła.

Dobre stosunki Kościół katolicki utrzymuje również z Kościołem syro-malankarskim w Indiach, który zależy od jego patriarszej władzy. Błagam Pana, ażeby nie opóźniał się ów dzień, w którym zanikną ostatnie przeszkody uniemożliwiające jeszcze pełną komunię między Kościołem katolickim a Kościołem syro-prawosławnym.