Przemówienie Jana Pawła II podczas wizyty 4 maja br. w siedzibie arcybiskupa Aten Christodulosa

Sobór Watykański II przypomniał katolikom miłość prawosławnych dla liturgii, przez którą wierni "dostępują zjednoczenia z Przenajświętszą Trójcą, stawszy się uczestnikami Bożej natury" ("Unitatis redintegratio", 15). Sprawując przez wieki kult liturgiczny miły Bogu, głosząc Ewangelie nawet w mrocznych i trudnych okresach, przedstawiając nieomylne didascalia, inspirowane przez Pisma i wielką Tradycję Kościoła, Prawosławny Kościół Grecji, wydał zastępy świętych, którzy wstawiają się za całym ludem Bożym przed Tronem Łaski. W świętych widzimy ekumenizm świętości, który z Bożą pomocą doprowadzi nas może do pełnej komunii nie będącej ani wchłonięciem, ani przemieszaniem, lecz spotkaniem w prawdzie i miłości (por. "Slavorum Apostoli", 27).

4. Chcę wreszcie wyrazić Waszej Świątobliwości nadzieję ze możemy podążać razem drogami Królestwa Bożego. W roku 1965 Patriarcha ekumeniczny Atenagoras i Papież Paweł VI wzajemnie wycofali i wymazali z pamięci Kościoła orzeczenia ekskomuniki między Rzymem a Konstantynopolem. Ten historyczny gest pobudza nas do coraz żarliwszej pracy na rzecz jedności, która jest wolą Chrystusa. Podział między chrześcijanami jest grzechem w oczach Boga i zgorszeniem w oczach świata, jest to przeszkoda w szerzeniu Ewangelii gdyż powoduje, że nasze głoszenie jest mniej wiarygodne. Kościół Katolicki jest przekonany, że winien jest uczynić wszystko co w jego mocy, ażeby "przygotować drogę Panu", i "dla niego prostować ścieżki" (Mt 3,3), i zdaje sobie sprawę iż winien to czynić wraz z innymi chrześcijanami Đ w braterskim dialogu we współpracy i w modlitwie. O ile pewne wzorce zjednoczenia w przeszłości nie odpowiadają już pobudkom do jedności, które Duch Święty wszędzie rozbudził w ostatnich czasach, tym bardziej musimy być otwarci i uważni, na to co Duch mówi do Kościołów (por. Ap 2, 11).

W tym okresie wielkanocnym moja myśl zwraca się ku spotkaniu na drodze do Emaus. Dwaj uczniowie, nie wiedząc o tym, szli wraz ze Zmartwychwstałym Panem, który okazał się ich nauczycielem, ponieważ tłumaczył dla nich Pisma, "zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków" (Łk 24, 27). Lecz oni nie zrozumieli od razu Jego nauki. Zrozumieli dopiero wtedy, kiedy otwarły się ich oczy i rozpoznali Go. Wtedy uznali moc jego słów i powiedzieli do siebie: "Czy serce nie pałało w nas kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?" (Łk 24, 32). Dążenie do pojednania i pełnej komunii wymaga także od nas badania Pism, aby Bóg sam nas nauczał (por. 1 Tes 4, 9). Wasza Świątobliwość, w wierze w Jezusa Chrystusa "pierworodnego spośród umarłych" (Kol 1, 18), w duchu miłości i żywej nadziei pragnę was zapewnić, że Kościół katolicki bezpowrotnie zaangażował się w drogę do jedności z wszystkimi Kościołami. Tylko w ten sposób jedyny Lud Boży zajaśnieje w świecie jako znak i narzędzie zażyłej jedności z Bogiem i jedności rodzaju ludzkiego (por. "Lumen gentium", 1).

Tłum. Jan Jarco (KAI)