Homilia Jana Pawła II wygłoszona podczas Mszy św. w beatyfikacyjnej w Bratysławie

1. O Crux, ave spes unica! Witaj, Krzyżu, jedyna nadziejo!

Drodzy Bracia i Siostry! Dzisiejsza liturgia niedzielna wzywa nas do spojrzenia na krzyż. To on jest tym "uprzywilejowanym miejscem", na którym ukazała się nam miłość Boża. Na krzyż kierowali swe spojrzenie, pełne niezachwianej wiary, także biskup Vasiľ Hopko i siostra zakonna Zdenka Schelingová, których wpisałem dzisiaj z radością do wykazu błogosławionych.

Na krzyżu spotyka się ludzka nędza i miłosierdzie Boga. Adoracja tego nieskończonego miłosierdzia jest jedyną drogą dla człowieka, aby się otworzyć na tajemnicę objawioną przez krzyż.

Krzyż wyrasta z ziemi, jakby zapuszcza korzenie w ludzkiej złości. Ale jest wzniesiony w górę, ku niebu, jakby palcem wskazywał na dobroć Bożą. Krzyż Chrystusowy jest zwycięstwem nad złem, porażką śmierci, przekazaniem życia, przywracaniem nadziei i zwiastowaniem światła. O Crux, ave spes unica!

2. W imieniu ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana z całego serca pozdrawiam wszystkich was, zgromadzonych tu, na tej otwartej przestrzeni Petržalki. Pozdrawiam Ciebie, Drogi Bracie Jánie Sokole, duchowego pasterza tego Kościoła bratysławsko-trnawskiego, który mnie tu dziś przyjmuje. Pozdrawiam Twych biskupów pomocniczych i wszystkich biskupów Słowacji, zwłaszcza czcigodnego kardynała Jána Chryzostoma Korca. Z radością przyłączam się do wspólnego dziękczynienia z okazji dziesiątej rocznicy ustanowienia Waszej Konferencji Biskupiej.

Pozdrawiam obecnych tu księży kardynałów i biskupów z krajów sąsiednich, którzy przybyli tu wraz z licznymi grupami wiernych. Wasza braterska obecność jest wymownym przejawem jedności, która łączy poszczególne Kościoły lokalne.

Pozdrawiam Pana Prezydenta Republiki Słowackiej, jak również pozostałych przedstawicieli władz cywilnych i wojskowych. Wszystkim pragnę podziękować za ofiarną współpracę przy zabezpieczeniu wszystkich stron tej mojej podróży apostolskiej.

I wreszcie z uczuciami najgłębszej miłości pozdrawiam ciebie, ukochany narodzie słowacki, obecny tutaj lub słuchający mnie za pośrednictwem radia czy telewizji. Zanoszę podziękowanie Bogu za ciebie, że potrafiłeś także w trudnych chwilach dochować wierności Chrystusowi i Jego Kościołowi. Zachęcam cię, abyś nigdy nie wstydził się Ewangelii (por. Rz 1, 16)! Zachowaj ją w swym sercu jak najcenniejszy skarb, z którego czerpie się światło i siłę do codziennego pielgrzymowania przez życie.