Nie lękajcie się żyć w pełni ofiarą z samych siebie

Drodzy bracia kapłani! Jesteście powołani do przeżywania tego ojcostwa w codziennych zadaniach waszej posługi. Jak ujmuje to soborowa Konstytucja Lumen Gentium: „O wiernych zaś, których duchowo przez chrzest i naukę zrodzili (por. 1 Kor 4,15, 1 P 1,23), troszczyć się mają jako ich ojcowie w Chrystusie” (n. 28). Jeśli sprawy tak się mają, jakże nie mielibyśmy nieustannie powracać do samych podstaw naszego kapłaństwa, naszego Pana Jezusa Chrystusa? Nasza osobista relacja z Jezusem ma istotne znaczenie dla stylu, w jakim pragniemy przeżywać nasze życie. Nazwał nas przyjaciółmi, gdyż wszystko czego nauczył się od Ojca nam oznajmił (por. J 15,15). Żyjąc tą głęboką przyjaźnią z Chrystusem odkryjecie prawdziwą wolność i głęboką radość. Kapłaństwo służebne wymaga głębokiej relacji z Chrystusem, danym nam w Eucharystii. Niech celebracja Eucharystii będzie naprawdę centrum waszego kapłańskiego życia. W ten sposób będzie też ona centrum waszej misji kościelnej.

Poprzez nasze życie Chrystus wzywa nas do udziału w Jego misji, do dawania świadectwa o Nim, aby jego Słowo było przepowiadane do wszystkich. Celebrując ten sakrament w imię Pańskie i w Jego osobie, osobowość kapłana nie może zajmować centralnego miejsca. Jest on sługą, pokornym narzędziem wskazującym na Chrystusa, ofiarującego siebie w ofierze dla zbawienia świata. Jak nas naucza Jezus: „przełożony niech będzie jak sługa”(Łk 22,26). Orygenes pisze, że „Józef rozumiał, iż Jezus go przewyższał, nawet wówczas, gdy był mu we wszystkim posłuszny, a znając wyższość swej niższości rozkazywał Jezusowi z szacunkiem i umiarkowaniem. Każdy powinien o tym przemyśleć, iż często ludzie mniej wartościowi postawieni są nad ludźmi od niego lepszymi i zdarza się niekiedy, że niższy jest bardziej wartościowy od tego, który zdaje się dawać jemu polecenia. Kiedy ten, kto otrzymał jakąś godność to zrozumie, niech się nie pyszni swą wyższą rangą; lecz niech wie, że osoba mu podległa może być od niego lepsza, tak jak Jezus był posłuszny Józefowi” (Homilia na Ewangelię św. Łukasza, XX, 5; S.C. p. 287).

Drodzy bracia w kapłaństwie! Wasza posługa duszpasterska wymaga wielu wyrzeczeń, ale jest też źródłem wielkiej radości. Ufając waszym biskupom, zjednoczeni po bratersku z całym prezbiterium i wspierani przez powierzoną waszej trosce część Ludu Bożego, będziecie zdolni do wiernej odpowiedzi Panu, który was powołał, tak jak powołał Józefa do opieki nad Maryją i Dzieciątkiem Jezus! Drodzy Księża, bądźcie zawsze wierni przyrzeczeniu złożonemu wobec biskupa w obecności całej wspólnoty. Następca Piotra dziękuje wam za wasze wielkoduszne poświęcenie w służbie Kościoła i zachęca was, byście nie trapili się napotykanymi trudnościami. Młodym, którzy przygotowują się, aby do was dołączyć oraz tym, którzy stawiają sobie jeszcze pytania odnośnie do powołania kapłańskiego chciałbym dziś wieczór raz jeszcze powiedzieć o radości, która płynie z całkowitego dania siebie w służbie Bogu i Kościołowi. Miejcie więc odwagę wielkodusznie powiedzieć Chrystusowi „tak”.