Homilia Benedykta XVI wygłoszona na stadionie Nationals Park w Waszyngtonie

„Panie, ześlij swego Ducha i odnów oblicze ziemi!” (por. Ps 104,30). Słowa dzisiejszego Psalmu responsoryjnego to modlitwa, która w każdym czasie i na każdym miejscu płynie z serca Kościoła. Przypominają nam, że Duch Święty zesłany został jako pierwszy owoc nowego stworzenia, obietnica „nowego nieba i nowej ziemi” (por. 2 P 3,13; Ap 21,1), w którym panować będzie pokój Boży, a rodzina ludzka pojednana zostanie w sprawiedliwości i miłości.

Słyszeliśmy, jak św. Paweł mówił nam, że całe stworzenie „jęczy” aż do dziś, czekając na tę prawdziwą wolność, która jest darem Boga dla swych dzieci (por. Rz 8,21-22), wolność, która pozwala nam żyć zgodnie z Jego wolą. Módlmy się dziś usilnie, aby Kościół w Ameryce odnowił się w tym samym Duchu i wspierany był w swojej misji głoszenia Ewangelii światu, który tęskni za prawdziwą wolnością (por. J 8,32), autentycznym szczęściem i spełnieniem swoich najgłębszych dążeń!

Pragnę w tym miejscu skierować słowa szczególnej wdzięczności i zachęty do tych wszystkich, którzy podjęli wyzwanie Soboru Watykańskiego II i poświęcili swe życie nowej ewangelizacji. Dziękuję mym braciom biskupom, kapłanom i diakonom, zakonnikom i zakonnicom, rodzicom, nauczycielom i katechetom. Wierność i odwaga, z jaką Kościół w tym kraju zdoła podjąć wyzwania coraz bardziej zeświecczonej i materialistycznej kultury zależeć będzie w dużej mierze od waszej osobistej wierności w przekazywaniu skarbu naszej katolickiej wiary.

Młodym potrzebna jest pomoc w rozeznaniu drogi, która prowadzi do prawdziwej wolności: drogi szczerego i wielkodusznego naśladowania Chrystusa, drogi oddania sprawiedliwości i pokojowi. Wielki postęp dokonał się w rozwoju solidnych programów katechizacji, więcej jednak pozostaje do zrobienia dla formacji serc i umysłów młodych ludzi w poznaniu i w miłości Pana.

Wyzwania, które wychodzą nam naprzeciw, wymagają szerokiego i zdrowego kształcenia w prawdach wiary. Wymagają jednak również pielęgnowania stylu myślenia, „kultury” intelektualnej, która będzie prawdziwie katolicka, ufna w głęboką harmonię pomiędzy wiarą i rozumem, i przygotowana do niesienia wizji wiary w kontakcie z niecierpiącymi zwłoki kwestiami, dotyczącymi przyszłości amerykańskiego społeczeństwa.