Czym jesteś, rodzino chrześcijańska?

Przy dzisiejszej okazji, gdy wszyscy przedstawiają swoje świadectwa, chciałbym i ja złożyć świadectwo w imieniu Kościoła Rzymu i Urzędu Piotrowego na temat tego, co staraliśmy się zrobić dla rodziny w ostatnim okresie. Możemy rozpocząć od Yaticanum II: «Familia, ąuid dicis de te ipsa?» «Kościele, co mówisz o samym sobie ?»

Otóż w konstytucji Gaudium et spes jest osobny rozdział poświęcony rodzinie, mówiący o promocji rodziny, o promocji godności rodziny. Oto właściwa perspektywa: już sam tytuł pobudza do głębokiej refleksji nad tym, co znaczy być rodziną, małżonkiem i małżonką, mężem i żoną, nad tym co znaczy być ojcem i matką, a także synem i córką czy wnukiem. Wszystko to zostaje ostatecznie wpisane w wymiar wspólnej godności, godności rodziny, promocji godności rodziny. Właśnie ta promocja godności rodziny jest jakby latarnią zapaloną przez Sobór Watykański II, który w ten sposób otworzył - można powiedzieć - obecny Rok Rodziny.

Ten Rok Rodziny, jak dobrze wiecie, został otwarty w Nazarecie. Ale został otwarty także trochę dawniej, podczas Soboru Watykańskiego II, w tym wspaniałym dokumencie, jakim jest konstytucja Gaudium et spes, gdzie mówi się o promocji godności rodziny.

Muszę tu też wspomnieć o Pawle VI: nieprzemijalną zasługą tego papieża było obdarzenie Kościoła encykliką Humanae vitae (1968 r.), której doniosłość nie od razu została dostrzeżona, ale która z biegiem lat ujawniła całą swą proroczą wymowę: w Humanae vitae wielki papież Paweł VI wskazywał, w jaki sposób należy bronić miłości małżeńskiej przed niebezpieczeństwem hedonistycznego egoizmu, który w wielu częściach świata zagraża żywotności rodzin i sprawia, że małżeństwa stają się niemal bezpłodne. W innej historycznej encyklice, Populorum progressio, papież Paweł VI przemawiał jako rzecznik narodów rozwijających się, wzywając kraje bogate do podjęcia polityki prawdziwej solidarności, bardzo odległej od tej podstępnej formy neokolonializmu, która narzuca metody planowego ograniczania płodności.

Sprawami rodziny zajął się też w 1980 r. Synod Biskupów, po którym została ogłoszona adhortacja Familiaris consortio: przedstawiła ona w sposób systematyczny zasady duszpasterstwa rodzin jako pierwszoplanowego celu i fundamentu nowej ewangelizacji. Z tym Synodem i z posynodalną adhortacja Familiaris consortio związana jest też ideowo Karta Praw Rodziny, zredagowana w 1983 r.

Chciałbym tu wspomnieć także o moich katechezach na ten temat, wygłoszonych podczas kolejnych środowych audiencji generalnych i zebranych w tomie pod tytułem Mężczyzną i niewiastą stworzył ich. Trzeba do nich dodać liczne wystąpienia przy różnych okazjach oraz niedawny list do Rodzin, przez który chciałem «zapukać do drzwi» każdego domu, by głosić wszędzie « ewangelię rodziny», świadom, że rodzina jest pierwszą i najważniejszą drogą Kościoła (n. 1).