Benedykt XVI: Kapłan jest wybrany z ludu i jemu przekazany

Publikujemy pytanie na ten temat oraz pełną odpowiedź Benedykta XVI.

Ojcze Święty, nazywam się Franz Pixner i jestem proboszczem dwóch wielkich parafii. Ja sam, a także wielu mych współbraci oraz świeckich, jesteśmy zaniepokojeni tym, że przybywa nam obowiązków w naszej pracy duszpasterskiej, między innymi na skutek łączenia parafii; odczuwamy wielkie obciążenie pracą, która nie cieszy się wielkim uznaniem, problemy z Magisterium, samotność; ubywa kapłanów, a także wiernych. Wielu stawia sobie pytanie, czego domaga się od nas Bóg w tej sytuacji i w jaki sposób Duch Święty chce nam dodać otuchy. W tym kontekście rodzą się pytania dotyczące na przykład celibatu kapłańskiego, udzielania święceń kapłańskich żonatym mężczyznom posiadającym już pewne życiowe doświadczenie, wykorzystania w duszpasterstwie różnych charyzmatów, w tym charyzmatów kobiecych, dopuszczania współpracowników i współpracowniczek z wykształceniem teologicznym do udzielania sakramentu chrztu i głoszenia homilii. Pojawia się również pytanie, jak my, kapłani, w obliczu nowych wyzwań możemy sobie nawzajem pomagać w braterskiej wspólnocie i to na różnych poziomach w diecezji, dekanatach, połączonych i poszczególnych parafiach.

Prosimy Cię, Ojcze Święty, o dobrą radę w odpowiedzi na wszystkie te pytania.

Benedykt XVI: Drogi księże dziekanie! Przedstawił ksiądz cały wachlarz pytań, które interesują i niepokoją pasterzy i nas wszystkich w naszej epoce. Wie ksiądz oczywiście, że nie jestem w stanie dać teraz odpowiedzi na te wszystkie pytania. Przypuszczam, że będzie mógł ksiądz nieraz rozważyć to wszystko również ze swoim biskupem; my z kolei rozmawiamy o tym na synodach biskupów. Wszyscy, jak sądzę, potrzebujemy tego dialogu między nami, dialogu wiary i odpowiedzialności, by znaleźć właściwą drogę w naszych czasach, które pod wieloma względami są trudne dla wiary i bardzo uciążliwe dla kapłanów. Nikt nie ma gotowej recepty, szukamy jej wszyscy razem. Z zastrzeżeniem, że ja również wraz z wami uczestniczę w tym procesie trudów i wewnętrznych zmagań, spróbuję coś powiedzieć, właśnie w ramach szerszego dialogu.

W mojej odpowiedzi chciałbym rozważyć dwa podstawowe aspekty. Z jednej strony fakt, że kapłan jest niezastąpiony, znaczenie i sposób sprawowania kapłańskiej posługi dzisiaj; z drugiej strony – co dziś widać jeszcze wyraźniej – wielość charyzmatów oraz fakt, że wszyscy razem stanowią Kościół, budują go, co w konsekwencji oznacza, że musimy starać się obudzić charyzmaty, musimy dbać o tę żywą całość, która z kolei wspiera kapłana. On wspiera innych, a inni wspierają jego, i tylko w tej złożonej i zróżnicowanej całości Kościół może się rozwijać dziś i w przyszłości.