Nowi święci w niedzielę

Bł. Rafał Guizar Valencia urodził się 26 kwietnia 1878 roku w Cotija w Meksyku. Uczył się najpierw w tamtejszej szkole parafialnej, a później u jezuitów w San Simón. Do seminarium wstąpił w roku 1894 w diecezji Zamora. Mając 23 lata przyjął święcenia kapłańskie. Jako neoprezbiter towarzyszył miejscowemu biskupowi podczas wizytacji kanonicznych diecezji. Okres ten naznaczył jego przyszłe zaangażowanie duszpasterskie. Najpierw był ojcem duchownym w macierzystym seminarium. Założył również żeńskie zgromadzenie zakonne, które niestety przetrwało bardzo krótko, ze względu na trudną sytuację Meksyku na początku XX wieku. Ks. Rafał Guizar odznaczał się czcią Najświętszego Sakramentu i pobożnością maryjną, znamienną dla jego ojczyzny. Gdziekolwiek się udawał, jasno wykładał doktrynę chrześcijańską. Przygotował między innymi katechizm dla ludzi prostych. Wiele pokoleń nadal korzysta z jego dzieł.

Ks. Guizar był znanym kaznodzieją nie tylko w Meksyku, ale również na Kubie, w Gwatemali, Kolumbii i na południu Stanów Zjednoczonych. Niósł pomoc materialną i duchową ofiarom rewolucji meksykańskiej 1910 roku. Będąc na wygnaniu na Kubie otrzymał nominację na biskupa Veracruz w Meksyku. Konsekrację przyjął w Hawanie w roku 1919. Początek jego posługi biskupiej był trudny. Tereny mu powierzone zniszczyło trzęsienie ziemi. Biskup starał się ogarnąć wszystkich troskliwą opieką. Nie bał się wyjść do ludzi odrzuconych na margines społeczny. Przecierpiał wiele z powodu prześladowania Kościoła w Meksyku. Znosił kalumnie, kilkakrotne wygnanie i głód. Pomimo tych trudności, zawierzając Opatrzności Bożej, mógł nadal angażować się duszpastersko. Pod koniec życia z powodu prześladowań religijnych zmuszony był opuścić diecezję i udać się do stolicy Meksyku. Tam dotknięty wieloma chorobami zmarł 6 stycznia 1938 roku. Jego ciało przeniesiono do Xalapy, będącej siedzibą jego diecezji. Uroczystości pogrzebowe stały się wielką manifestacja ludności, która w ten sposób wyraziła uznanie dla jego pracy i życia. Sława jego świętości rozeszła się szeroko. Za jego wstawiennictwem wielu ludzi doznało niezwykłych łask: niektórzy uzdrowienia, inni wyprowadzenia z sytuacji ubóstwa. Jan Paweł II beatyfikował Rafała Guizara Valencię 29 stycznia 1995 roku.

Bł. Filip Smaldone urodził się 27 lipca 1848 roku w Neapolu. Pochodził z biednej, pobożnej rodziny. Już jako seminarzysta zaangażował się w duszpasterstwo głuchoniemych. Mając 23 lata przyjął święcenia kapłańskie. Po ich otrzymaniu zajął się katechizacją i opieką nad chorymi, których odwiedzał w szpitalach i mieszkaniach prywatnych. Marzył o wyjeździe na misje. Jednak jego spowiednik, który znał go od dzieciństwa i wiedział o jego pracy z głuchoniemymi, przekonał go, że to do nich zostanie posłany jako misjonarz, a jego Chinami będzie Neapol.

Podczas epidemii cholery, która nawiedziła Neapol w roku 1884, ks. Smaldone padł jej ofiarą i rozeszła się nawet wieść, że zmarł. W następnym roku udał się do Lecce na południu Włoch. Pracował tam przez 40 lat w zakładzie dla głuchoniemych. Pojechały z nim trzy dziewczęta, które zostały pierwszymi zakonnicami tworzonego przez niego zgromadzenia Salezjanek Najświętszych Serc, zajmującego się opieką nad głuchoniemymi. Dziś liczy ono ponad 400 sióstr i poza Włochami obecne jest w Brazylii, Ruandzie, Paragwaju, a ostatnio także w Mołdawii. Przyszły święty przewodniczył też Towarzystwu Misyjnemu św. Franciszka Ksawerego, zajmującemu się misjami ludowymi. Bł. Filip Smaldone zmarł 4 czerwca 1923 roku w Lecce. Jan Paweł II beatyfikował go w roku 1996.