Audiencja środowa: Ekumenizm i encyklika

Według Papieża jego pierwsza encyklika, zatytułowana "Deus Caritas est" (Bóg jest miłością) ukaże się 25 bm. Po wygłoszeniu nauki i streszczeniu jej w kilku językach Ojciec Święty pozdrowił pielgrzymów z różnych krajów, m.in. po polsku. Osobliwością tej audiencji były występy cyrkowców: żonglerów i akrobatów, które wywołały zachwyt Papieża i zebranych. Na zakończenie wszyscy obecni odmówili Modlitwę Pańską, a Benedykt XVI udzielił zgromadzonym błogosławieństwa apostolskiego.

Publikujemy cały tekst katechezy papieskiej:

"Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie" (Mt 18,19). To uroczyste zapewnienie, jakie Jezus skierował do swoich uczniów, wspiera też nasze modlitwy. Właśnie dzisiaj rozpoczyna się tradycyjny już Tydzień modlitw o jedność chrześcijan - ważne wydarzenie, by zastanowić się nad dramatem podziału wspólnoty chrześcijańskiej i razem z samym Jezusem prosić, "aby wszyscy stanowili jedno, aby świat uwierzył" (J 17, 21). I my dzisiaj czynimy to tutaj wraz z wielkimi rzeszami na świecie. W efekcie modlitwa "o jedność wszystkich" obejmuje w różnych formach, okresach i na różne sposoby katolików, prawosławnych i protestantów, których łączy wiara w Jezusa Chrystusa, jedynego Pana i Zbawiciela.

Modlitwa o jedność stanowi główne jądro, które Sobór Watykański II nazywa "duszą całego ruchu ekumenicznego" (Unitatis redintegratio, 8), jądro, obejmujące właśnie modlitwy publiczne i prywatne, nawrócenie serca i świętość życia. Wizja ta prowadzi nas do sedna problemu ekumenizmu, którym jest
posłuszeństwo Ewangelii, aby pełnić wolę Boga z Jego konieczną i skuteczną pomocą. Sobór wyraźnie zasygnalizował to wiernym, stwierdzając: "Im mocniejszą więzią będą zespoleni z Ojcem, Słowem i Duchem, tym głębiej i łatwiej potrafią pomnażać wzajemne braterstwo" (tamże, 7).

Elementy, które mimo utrzymującego się podziału łączą jeszcze chrześcijan, pozwalają na zanoszenie do Boga wspólnej modlitwy. Ta komunia w Chrystusie stanowi oparcie dla całego ruchu ekumenicznego i wskazuje cel poszukiwania jedności wszystkich chrześcijan w Kościele Bożym. Odróżnia to ruch ekumeniczny od wszystkich innych inicjatyw dialogu i stosunków z innymi religiami i ideologiami. Również w tej dziedzinie dokładne było nauczanie Dekretu o ekumenizmie Soboru Watykańskiego II: "W tym ruchu ku jedności, który zwie się ruchem ekumenicznym, uczestniczą ci, którzy wzywają Boga w Trójcy Jedynego, a Jezusa wyznają jako Pana i Zbawiciela" (tamże, 1).

Wspólne modlitwy odbywające się na całym świecie szczególnie w tym okresie bądź w pobliżu Pięćdziesiątnicy, są także wyrazem woli wspólnego zaangażowania na rzecz przywrócenia pełnej jedności wszystkich chrześcijan. Te wspólne prośby są "zapewne nader skutecznym środkiem uproszenia łaski jedności" (tamże, 8). W stwierdzeniu tym Sobór Watykański II interpretuje w istocie to, co Jezus mówi swym uczniom, gdy zapewnia ich, że jeżeli dwóch porozumie się na ziemi, aby prosić o coś Ojca, który jest w niebie, On użyczy im tego, "ponieważ" gdzie dwaj albo trzej zgromadzeni są w Jego imię, tam On jest pośród nich. Po zmartwychwstaniu zapewnia On ponownie, że będzie z nimi zawsze "przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 20). To właśnie obecność Jezusa we wspólnocie uczniów i w samej ich modlitwie zapewnia jej skuteczność. I to do tego stopnia, że obiecuje, iż "wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane także w niebie" (Mt 18,18).