Watykan: Troje nowych błogosławionych

Karol de Foucauld, misjonarz, pustelnik urodził się w 1858 roku w Strasburgu. Jako młody człowiek ulegając wpływom swej epoki, stracił wiarę. Najpierw wybrał karierę oficera, potem podróżnika, znajdując powszechny rozgłos jako autor reportaży. Zaskoczony żarliwą wiarą muzułmanów, młody agnostyk zaczyna odnajdywać drogę do Kościoła. Poddając się pragnieniu ewangelicznego radykalizmu, decyduje się na surowe życie monastyczne w klasztorze trapistów. Najsurowszy z zakonów nie spełnia jego oczekiwań. Rozpoczyna więc życie pustelnicze, w regionie Sahary. Żyjąc w sąsiedztwie wyznawców jedynego Boga, zaskarbia sobie przyjaźń muzułmanów. Ginie 1 grudnia 1916 r. w Tamanrasset w płd. Algierii jako ofiara rabunkowego napadu.

Życie Karola de Foucauld, naznaczone pragnieniem prawdziwie ewangelicznego świadectwa, zaowocowało wizją odnowionego monastycyzmu łączącego w sobie nazaretańską prostotę życia ze starożytną ideą radykalizmu pustyni, a więc samotnością, surową ascezą i kontemplacją. Konkretnym przejawem tego nowego stylu życia zakonnego są powstałe już po jego śmierci zgromadzenia małych sióstr i małych braci. Istnieją również w Polsce. Małe Siostry Jezusa integrują się ze środowiskami robotniczymi, aby świadczyć w nich o prawdzie ewangelicznych błogosławieństw.

W orędziu z okazji setnej rocznicy święceń kapłańskich ojca Karola de Foucauld Jan Paweł II wskazał na rolę sługi Bożego w dialogu z wyznawcami islamu.


Maria Crocifissa Curcio urodziła się w roku 1877 w Ispica koło Raguzy na Sycylii. Pochodziła z zamożnej rodziny. Jej ojciec był antyklerykałem, ale nie przeszkodziło to jej w kontaktach ze środowiskiem kościelnym. Już w wieku 11 lat czytała dzieła świętej Teresy z Avili i odczuwała powołanie karmelitańskie. W roku 1909 zgromadziła wokół siebie grupę pierwszych towarzyszek. 16 lat później, w roku 1925, założyła zgromadzenie karmelitanek misjonarek. Za jego patronkę obrała kanonizowaną wówczas świętą Teresę od Dzieciątka Jezus.

Matka Maria Crocifissa odznaczała się szczególną czcią Serca Jezusowego i Eucharystii. Rozczytywała się w pismach duchowych obu świętych Teres. Była wrażliwa na potrzeby ubogich. Siostry z jej zgromadzenia prowadziły darmowe przedszkola, chodziły od domu do domu zbierając dzieci na katechezę, opiekowały się w swych domach dziewczętami. W roku 1947 utworzyły swą pierwszą placówkę misyjną w Brazylii. 10 lat później założycielka karmelitanek misjonarek zmarła w Santa Marinella koło Rzymu. Miała wtedy 70 lat.


Maria Pia Masténa urodziła się w roku 1881w Bovolone koło Werony na północy Włoch. Od najmłodszych lat żywiła cześć dla Eucharystii i dla Oblicza Chrystusa. Dzięki swym pobożnym rodzicom poznała działające w Weronie Arcybractwo Świętego Oblicza z Tours. Duży wpływ wywarła też na nią pierwsza fotografia Całunu Turyńskiego z 1898 roku. Troszczyła się o wszystkich potrzebujących. Zajmowała się organizacjami młodzieżowymi, opiekowała ubogimi i chorymi, wspomagała powołania kapłańskie i zakonne.

W ubogich i opuszczonych Maria Pia Masténa dostrzegała Oblicze cierpiącego Jezusa. Pod jego wezwaniem założyła w San Fior koło Treviso w północnych Włoszech żeńskie zgromadzenie zakonne. Wyznaczyła mu zadanie „przywracania Jezusowego oblicza we wszystkich ludziach”. Siostry Świętego Oblicza od początku zajmowały się wychowaniem dzieci i młodzieży. W latach II wojny światowej dawały młodym ludziom – zwłaszcza sierotom – schronienie w swych domach, wyżywienie, podstawowe wykształcenie i przygotowanie zawodowe. Założycielka zmarła w Rzymie w roku 1951, krótko przed ukończeniem 70 lat życia. Jej ciało spoczywa w domu macierzystym zgromadzenia w San Fior.