Dziś rusza konsystorz, jutro kreowanie 17 nowych kardynałów

Konsystorz odbędzie się w sobotę 19 listopada o godz. 11.00 w bazylice św. Piotra. Każdemu z nowych kardynałów papież nałoży biret i pierścień, po czym wręczy dokument wyznaczający jego kościół tytularny w Rzymie.

Po południu, od 16.30 do 18.30, nowi purpuraci będą przyjmować wizyty w auli Pawła VI.

W uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata o godz. 10.00 na placu św. Piotra Franciszek odprawi Mszę św. na zakończenie Jubileuszu Miłosierdzia. Koncelebrować ja będą nowi i dotychczasowi kardynałowie. Na początku liturgii papież dokona obrzędu zamknięcia Drzwi Świętych w bazylice św. Piotra.

Nowymi kardynałami zostaną:

Abp Mario Zenari, nuncjusz apostolski w Syrii (Włochy)

Abp Dieudonné Nzapalainga CSSp, arcybiskup Bangui (Republika Środkowoafrykańska)

Abp Carlos Osoro Sierra, arcybiskup Madrytu (Hiszpania)

Abp Sérgio da Rocha, arcybiskup Brasílii (Brazylia)

Abp Blase J. Cupich, arcybiskup Chicago (USA)

Abp Patrick D’Rozario CSC, arcybiskup Dakki (Bangladesz)

Abp Baltazar Enrique Porras Cardozo, arcybiskup Méridy (Wenezuela)

Abp Jozef De Kesel, arcybiskup Malines-Brukseli (Belgia)

Bp Maurice Piat, biskup Port-Louis (Mauritius)

Bp Kevin Joseph Farrell, prefekt Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia, (USA)

Abp Carlos Aguiar Retes, arcybiskup Tlalnepantli (Meksyk)

Abp John Ribat MSC, arcybiskup Port Moresby (Papua Nowa Gwinea)

Abp Joseph William Tobin CSsR, Arcybiskup Newarku (USA)

Abp Anthony Soter Fernandez, emerytowany arcybiskup Kuala Lumpur (Malezja)

Bp Renato Corti, emerytowany biskup Nowary (Włochy)

Abp Sebastian Koto Khoarai OMI, emerytowany arcybiskup Mohale’s Hoek (Lesotho)

Ks. Ernest Simoni, kapłan archidiecezji Szkodra-Pult (Albania).

Kolegium Kardynalskie, liczące obecnie 211 członków, zostanie 19 listopada powiększone o 17 następnych purpuratów. Są to najblii współpracownicy papieża, a głównym ich przywilejem, ale i obowiązkiem jest udział w konklawe i wybór kolejnego Następcy św. Piotra. Prawo to mają jednak tylko ci kardynałowie, którzy w chwili ogłoszenia Stolicy Apostolskiej sede vacante nie ukończyli jeszcze 80 lat.

Początki

Instytucja kardynalatu w Kościele (tylko zachodnim, gdyż na Wschodzie jest ona nieznana) sięga korzeniami początków chrześcijaństwa (co najmniej IV w.), przechodząc w ciągu wieków wiele poważnych zmian. Pierwsza wzmianka o kardynałach (choć w nieco innym znaczeniu niż obecnie) pochodzi z czasów Aleksandra I (105-15), ale według papieża Zachariasza (741-52), jako pierwszy terminu tego użył Sylwester I (314-35), mówiąc o „presbyteri et diaconi cardinales” – kapłanach i diakonach kardynalnych (czyli głównych).

Początkowo słowo to odnosiło się do duchownych „przypisanych” (lub włączonych – incardinati) do jednego z 25 kościołów rzymskich oraz 7 (później 14) diakonii regionalnych, 6 – diakonii palatyńskich i 7 biskupstw podmiejskich; z czasem zaczęło oznaczać niektóre ważniejsze świątynie innych większych miast Italii (Mediolanu, Neapolu, Rawenny i kilku innych), jak również poza Półwyspem Apenińskim, np. w Kolonii, Trewirze, Magdeburgu, Santiago de Compostela, a nawet w Konstantynopolu. Pod koniec pierwszego tysiąclecia kardynałami nazywano już tylko niektórych wyższych duchownych z Rzymu i najbliższych jego okolic, którzy otaczali swego biskupa – papieża.

W tym pierwszym okresie kardynałami bywali zarówno diakoni, jak i kapłani, a z czasem także biskupi. Ci ostatni pojawili się wtedy, gdy papieże zaczęli zwoływać do Rzymu biskupów z okolicznych miejscowości – tzw. episcopi cardinales; było ich początkowo 7, a od XII w. – 6.

Ten dawny podział utrzymał się do dzisiaj w postaci trzech kategorii kardynałów: biskupów, prezbiterów (kapłanów) i diakonów. Przeważają, i to zdecydowanie, kardynałowie-prezbiterzy.

Wzrost roli kardynałów

Rola kardynałów zaczęła wzrastać, począwszy od połowy XI wieku. 6 grudnia 1058 r. po raz pierwszy wyłącznie oni wybrali w Sienie kolejnego papieża – Gerharda z Burgundii, który przyjął imię Mikołaj II (na ogół za datę wyboru uważa się 24 stycznia następnego roku, gdyż dopiero wtedy mógł on objąć Tron św. Piotra w Rzymie po usunięciu z miasta innego kandydata do tego urzędu – Benedykta X). Do tego czasu biskupów Rzymu wybierał teoretycznie miejscowy lud, reprezentowany przez swych biskupów i księży, nierzadko pod naciskiem władców świeckich, przede wszystkim cesarzy niemieckich. Tenże papież wkrótce po swym wyborze wydał konstytucję apostolską „In Nomine Domini”, w której potwierdzał wyłączne prawo sześciu kardynałów-biskupów do wybierania papieża.