Nie zapominać o obecności gościa

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

W dzisiejszej Ewangelii święty Łukasz Ewangelista opowiada o Jezusie, który zmierzając do Jerozolimy, wszedł do pewnej wioski i tam ugościły Go w swym domu siostry: Marta i Maria (por. Łk 10, 38-42). Obie oferują gościnę Panu, ale czynią to na różne sposoby. Maria siada u stóp Jezusa i słucha Jego słowa, (por. w. 39), podczas gdy Marta jest całkowicie pochłonięta tym, co trzeba przygotować i w pewnej chwili mówi do Jezusa: „Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła” (w. 40). A Jezus jej odpowiedział: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona” (w. 41-42).

W swoim zabieganiu i zatroskaniu Marcie grozi zapomnienie – i to jest problem – o rzeczy najważniejszej, to znaczy o obecności gościa, którym w tym wypadku był Jezus. Zapomina się o obecności gościa. A gościowi nie wystarczy po prostu usłużyć, nakarmić go, zadbać o niego na wszelkie sposoby. Należy przede wszystkim go wysłuchać. Zapamiętajcie dobrze to słowo: wysłuchać! Gdyż gość ma być wysłuchany jako osoba, z jej historią, jej sercem pełnym uczuć i myśli, aby mógł się naprawdę poczuć jak w domu. Ale jeśli przyjmujesz gościa w swym domu i nadal robisz różne rzeczy, mówisz mu, aby tu usiadł, po czym on milczy i ty milczysz, to tak jakby był z kamienia, kamienny gość. Nie, gość ma być wysłuchany! Oczywiście, odpowiedź udzielona przez Jezusa Marcie – gdy mówi jej, że jednego tylko potrzeba – znajduje swój pełny sens w odniesieniu do słuchania słowa samego Jezusa,. tego Słowa, które oświeca i wspiera to wszystko, czym jesteśmy i co robimy. Jeśli przychodzimy się pomodlić na przykład przed krzyżem i mówimy, mówimy i mówimy, po czym odchodzimy stamtąd, to nie słuchamy Jezusa! Nie pozwalamy, aby On przemawiał do naszego serca. Słuchać: to słowo jest kluczem. Nie zapominajcie o tym!

I nie powinniśmy zapominać, że także w domu Marty i Marii Jezus jest nie tyle Panem i Nauczycielem, ile pielgrzymem i gościem. Tak więc Jego odpowiedź ma to pierwsze i najbardziej bezpośrednie znaczenie: „Marto, Marto, dlaczego robisz tak wiele dla gościa, że aż zapominasz o Jego obecności? Kamienny gość! Aby Go przyjąć, nie trzeba wiele, co więcej – potrzebne jest tylko jedno: wysłuchanie Go – oto słowo: wysłuchanie Go, okazanie Mu postawy braterskiej, tak aby się poczuł, że jest w rodzinie, a nie w jakimś tymczasowym przytułku”.

Tak rozumiana gościnność, która jest jednym z dzieł miłosierdzia, jawi się rzeczywiście jako cnota ludzka i chrześcijańska, jako cnota, której w dzisiejszym świecie grozi lekceważenie. Przybywa bowiem domów opieki i hospicjów, ale nie zawsze mamy w tych miejscach do czynienia z rzeczywistą gościnnością. Powstają różne instytucje, troszczących się o wiele form chorób, samotności, marginalizacji, ale zmniejszają się szanse, aby cudzoziemiec, osoba zmarginalizowana czy wykluczona znalazła kogoś, gotowego wysłuchać jej: gdyż jest cudzoziemcem, uchodźcą, migrantem, aby wysłuchać tej bolesnej historii. Nawet we własnym domu, wśród swych najbliższych może się zdarzyć, że łatwiej można znaleźć różne usługi i terapie różnego rodzaju niż wysłuchanie i akceptację. Dzisiaj jesteśmy tak bardzo zajęci, żyjemy w takim pośpiechu, z tyloma problemami – z których część nie jest ważna – że brakuje nam zdolności słuchania. Jesteśmy nieustannie zajęci i tak oto nie mamy czasu, aby słuchać. I chciałbym zadać wam jedno pytanie, niech każdy odpowie na nie w swoim sercu: czy ty, mężu, masz czas na wysłuchanie swej żony? A ty, kobieto, czy masz czas, aby wysłuchać swego męża? A wy, rodzice, czy macie czas, czas „do stracenia”, aby posłuchać swych dzieci? Lub swoich dziadków, starców? „Ależ dziadkowie mówią ciągle to samo, są nudni...” Ale potrzebują wysłuchania! Wysłuchać. Proszę was, abyście nauczyli się słuchania i poświęcali sobie więcej czasu. W zdolności słuchania tkwi korzeń pokoju.

Niech Maryja Panna, Matka wysłuchania i troskliwej służby, nauczy nas otwartości i gościnności wobec naszych braci i sióstr.

Po modlitwie Anioł Pański.

Drodzy bracia i siostry,

Żywy jest w naszych sercach ból z powodu rzezi, która w miniony czwartek wieczór zabrała w Nicei wiele niewinnych istnień ludzkich, nawet wiele dzieci. Jestem blisko każdej rodziny i całego narodu francuskiego, pogrążonego w żałobie. Niech Bóg, dobry Ojciec, przyjmie wszystkie ofiary do swego pokoju, niech wspiera rannych i pocieszy rodziny. Niech rozproszy wszelkie plany terroru i śmierci, aby żaden człowiek nie ośmielił się już przelać krwi brata. Przesyłam ojcowski i braterski uścisk wszystkim mieszkańcom Nicei i całemu narodowi francuskiemu. A teraz razem pomódlmy się, myśląc o tej masakrze, o ofiarach, o rodzinach. Pomódlmy się najpierw w milczeniu. A teraz odmówmy modlitwę Zdrowaś Mario.

Serdecznie pozdrawiam was wszystkich, wiernych z Rzymu i różnych krajów. W szczególności z Irlandii, z diecezji Armagh i Derry, oraz kandydatów do diakonatu stałego z diecezji Elphin, wraz z ich małżonkami.

Pozdrawiam rektora i studentów drugiego roku Kalabryjskiego Papieskiego Seminarium Teologicznego św. Piusa X; młodych ze Spinadesco (diecezja Kremona); młodzież ze Wspólnoty Duszpasterskiej Świętych Apostołów w Mediolanie; ministrantów z Postioma i Porcellengo (diecezja Treviso). I widzę tu także dzielnych braci Chińczyków: wielkie pozdrowienia dla was, Chińczycy!

Wszystkim życzę dobrej niedzieli. Proszę nie zapominajcie modlić się za mnie. Smacznego obiadu i do zobaczenia.