Homilia kard. Josepha Ratzingera na rozpoczęcie konklawe (cały tekst)

Dzięki uprzejmości Radia Watykańskiego już chwilę po wygłoszeniu publikujemy cały tekst homilii:

W tej godzinie wielkiej odpowiedzialności słuchajmy ze szczególną uwagą, co mówi do nas Pan swymi własnymi słowy. Z trzech czytań chciałbym wybrać tylko te fragmenty, które w tej właśnie chwili bezpośrednio nas dotyczą.

Pierwsze czytanie kreśli prorocką wizję osoby Mesjasza – obraz, który odnajduje pełnię znaczenia w chwili, gdy tekst ten czyta Jezus w nazaretańskiej synagodze dodając: „Dziś spełniły się ter słowa” (Łk 4,21). W centrum proroctwa natrafiamy na zdanie, które przynajmniej na pierwszy rzut oka wydaje się wewnętrznie sprzeczne. Mesjasz mówiąc o sobie stwierdza, że zostaje posłany, „aby obwieszczać rok łaski Pańskiej, i dzień pomsty naszego Boga” (Iz 61,2). Słuchamy z radością ogłoszenia roku łaski: boskie miłosierdzie kładzie kres złu – powiadał Ojciec Święty. Jezus Chrystus jest uosobieniem boskiego miłosierdzia: spotkanie Chrystusa oznacza spotkanie z miłosierdziem Boga. Posłannictwo Chrystusa stało się naszym posłannictwem poprzez kapłańskie namaszczenie; jesteśmy posłani, by ogłaszać – nie tylko słowem, ale i życiem oraz skutecznymi znakami sakramentalnymi – „rok łaski Pańskiej”. Co jednak oznacza u Izajasza oznajmianie „dnia pomsty naszego Boga”? Czytając w Nazarecie proroctwo, Jezus nie wypowiedział tych słów – zakończył ogłaszając rok łaski. Być może to było powodem skandalu, który wybuchł po Jego przemówieniu? Nie wiemy. W każdym razie Pan dał nam autentyczną wykładnię tych słów, gdy poniósł śmierć na krzyżu. „On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo…” – powiada święty Piotr (1P 2,24). A święty Paweł pisze do Galatów: „Z przekleństwa Prawa Chrystus nas wykupił - stawszy się za nas przekleństwem, bo napisane jest: Przeklęty każdy, którego powieszono na drzewie - 14 aby błogosławieństwo Abrahama stało się w Chrystusie Jezusie udziałem pogan i abyśmy przez wiarę otrzymali obiecanego Ducha” (Ga 3,13).

Miłosierdzie Chrystusa nie jest tanim aktem łaski, nie oznacza banalizacji zła. Chrystus dźwiga w swym ciele i na swej duszy cały ciężar zła, całą jego niszczycielską siłę. On unicestwia i przekształca zło w cierpieniu, w ogniu swej cierpiącej miłości. Dzień pomsty i rok łaski spotykają się w tajemnicy paschalnej, w Chrystusie umarłym i zmartwychwstałym. Taka jest Boża pomsta: On sam, w osobie swego Syna, cierpi za nas. Im bardziej dotyka nas miłosierdzie Pana, tym bardziej łączymy się z Jego cierpieniem – stajemy się gotowi dopełnić w naszym ciele „braki udręk Chrystusa” (Kol 1,24).

Przejdźmy do drugiego czytania z Listu do Efezjan. Mowa tu w istocie o trzech rzeczach: po pierwsze o posługach i chryzmatach w Kościele jako darach Pana zmartwychwstałego i wziętego do nieba; następnie o dojrzewaniu wiary i poznaniu Syna Bożego jako warunku i treści zjednoczenia z Ciałem Chrystusa; i wreszcie o powszechnym udziale we wzrastaniu Chrystusowego Ciała, to znaczy o przekształcaniu świata w komunii z Panem.