Recepta na Kościół

Ten papież nie przestaje mnie zadziwiać. Tym razem homilią wygłoszoną na stadionie olimpijskim w Berlinie. Nie chodzi nawet o jej przesłanie, ale o formę. Jak stary mistrz sięga do tego co jest zawsze podstawą: do Biblii. I na tym nie poprzestaje. Wyjaśniając jeden jej fragment – zgodnie ze starożytnym zwyczajem - wyjaśnia go innym. A wszystko razem po mistrzowsku odnosi do naszego tu i teraz. Jego myślenie przeniknięte jest Biblią. Aż chciałoby się westchnąć i prosić,  by znalazł jak najwięcej naśladowców.

Ale oczywiście nie o formę tylko chodzi. Papież w swojej homilii odpowiedział na jedno z najistotniejszych pytań, jakie stawia sobie dziś część katolików: jak trwać w Kościele, gdy ten okazuje się grzeszny.  Odpowiedział odwołując się do tego, co znane od dwóch tysięcy lat, ale co faktycznie – jak zauważył Następca św. Piotra  – bywa zapominane. Trzeba najzwyczajniej trwać w Chrystusie. Trzeba pogodzić się  z tym, że niektóre gałązki Kościoła – winnego krzewu – schną. Przecież Chrystus to zapowiadał: mówił o sieci zagarniającej ryby dobre i złe, mówił o polu, na którym rośnie zboże, ale i kąkol. Papież – jak to powiedział jeszcze lecąc do Berlina samolotem – rozumie tych, którzy po zgorszeniu odchodzą. Jednocześnie w tej homilii jasno pokazał, że odejście z Kościoła uważa za błąd. Błąd wynikający z niezrozumienia istoty Kościoła.

Pokusa „Kościoła świętych”, który wyrzuca ze swojego grona wszystkich grzeszników towarzyszy chrześcijaństwu od samego początku. Wszak jednym z pierwszych sporów w historii chrześcijaństwa była dyskusja na temat tego, jak traktować „lapsich” – upadłych w czasie prześladowań. Do dziś temat nie przestał być aktualny. Odpowiedź jaką dał Chrystus, i którą Kościół ciągle przypomina jest prosta: wszyscy ciągle potrzebujemy nawrócenia. Złu trzeba się stanowczo przeciwstawiać, ale wydanie wyroku potępiającego trzeba zostawić Bogu.

Jako grzesznik bardzo się cieszę, że do takiej wspólnoty należę.