Uroczystości pogrzebowe papieża Franciszka

Przy ołtarzu ustawiono ikonę Matki Bożej Salus Populi Romani (Ocalenie Ludu Rzymskiego), która była bardzo bliska zmarłemu papieżowi. Na placu św. Piotra i okalających go ulicach zgromadziło się 250 tys. wiernych. Dla tych, dla których nie starczyło miejsca na placu, przygotowano telebimy na ulicy Conciliazione, prowadzącej do Watykanu z centrum Rzymu, i na odległym o kilka minut placu Risorgimento.

Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się od wyprowadzenia trumny z ciałem papieża Franciszka z bazyliki na plac św. Piotra. Ustawiono ją na rozłożonym przed ołtarzem dywanie, a na niej położono otwarty Ewangeliarz.

Liturgia Słowa

Mszę św. rozpoczął śpiew antyfony „Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci”. „Boże, nieśmiertelny pasterzu dusz, wysłuchaj błagania swojego ludu, i spraw, aby Twój sługa, nasz papież Franciszek, który z miłością przewodniczył Twojemu Kościołowi, dzielił z powierzoną mu owczarnią nagrodę obiecaną wiernym sługom Ewangelii” – prosił w modlitwie wstępnej (kolekcie) kard. Re.

Rozpoczęła się liturgia Słowa. Fragment z Dziejów Apostolskich (10, 34-43) odczytano po angielsku: „Wtedy Piotr przemówił w dłuższym wywodzie: «Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby, Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie. Posłał swe słowo synom Izraela, Zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa. On jest Panem wszystkich. Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawię Jezusa z Nazaretu,  którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego, że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła. A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia I pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów»”.

Odśpiewano po łacinie Psalm responsoryjny: „Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć: orzeźwia moją duszę. Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię. Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Twój kij i Twoja laska są tym, co mnie pociesza. Stół dla mnie zastawiasz wobec mych przeciwników; namaszczasz mi głowę olejkiem; mój kielich jest przeobfity. Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni mego życia i zamieszkam w domu Pańskim po najdłuższe czasy” (Ps 23,1-6).

Krótkie czytanie z listu św. Pawła Apostoła do Filipian (3,20 – 4,1) zabrzmiało po hiszpańsku, w języku ojczystym zmarłego papieża: „Bracia, Nasza ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować. Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię – radości i chwało moja! – tak stójcie mocno w Panu, umiłowani!”.

Po śpiewie „Alleluja”, przeplecionym wersetem z Ewangelii wg św. Jana: „Jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne” (J 6,40), diakon odśpiewał po łacinie fragment Ewangelii wg św. Jana (21,15-19): „Gdy Jezus ukazał się swoim uczniom i spożył z nimi śniadanie, rzekł do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli Ci?». Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje». I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?». Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?». Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» i rzekł do niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje»”.