Sanktuarium Pasyjno-Maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej

Zachęcał też do obchodzenia nowenny przed stuleciem koronacji obrazu Matki Bożej Kalwaryjskiej i nadał kościołowi głównemu tytuł bazyliki mniejszej. 10 VI 1987 roku, podczas III Pielgrzymki do kraju, przewodniczył uroczystości stulecia koronacji wizerunku Matki Bożej Kalwaryjskiej w Krakowie na Błoniach, składając jako wotum złotą różę. „...pragnę u stóp Matki Bożej Kalwaryjskiej złożyć papieską różę, jako wyraz wdzięczności, za to, czym była i nie przestaje być w moim życiu". Również w czasie IV Pielgrzymki Ojciec Święty Jan Paweł II, pielgrzymując do Wadowic i Częstochowy, zatrzymał się 14 VIII 1991 roku w Kalwarii Zebrzydowskiej na rynku i pobłogosławił wszystkim przybywającym do Sanktuarium, jak też mieszkańcom Kalwarii i okolicy.

19 VIII 2002 roku Papież Jan Paweł II przybył po raz drugi do Kalwarii Zebrzydowskiej, żeby podziękować za 400 lat istnienia sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej. Zaraz po przybyciu do sanktuarium udał się przez krużganki Drogi Krzyżowej do kaplicy Matki Bożej Kalwaryjskiej i tu przed Jej cudownym wizerunkiem modlił się ponad pół godziny. Po modlitwie, kilka minut po godzinie 11, rozpoczęła się Msza św. pod przewodnictwem Ojca Świętego Jana Pawła II, upamiętniająca 400-lecie istnienia sanktuarium ufundowanego przez Mikołaja Zebrzydowskiego w 1602 roku.

Słowa powitania w imieniu Zakonu, Klasztoru i zgromadzonych pątników skierował do Jana Pawła II prowincjał bernardynów o. Romuald Kośla: „Witamy Ciebie wszyscy w Twojej Kalwarii, w Twoim sanktuarium, które nawiedzałeś wielokrotnie..., jesteś jednym z tych, który całe to bogactwo duchowe kalwaryjskiego sanktuarium potrafią dostrzec, a przez dar osobistej modlitwy ów duchowy rezerwuar – jak sam go nazwałeś – jeszcze bardziej powiększyć”.

W homilii Ojciec Święty przypomniał, że do Kalwarii pielgrzymował jako dziecko i młodzieniec, a potem kapłan, biskup i kardynał i że tu zdobywał także siłę do rozwiązywania wielu problemów oraz wskazał na znaczenie sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej: „To miejsce w przedziwny sposób nastraja serce i umysł do wnikania w tajemnicę tej więzi, jaka łączyła cierpiącego Zbawcę, i Jego współcierpiącą Matkę.... każdy kto tu przychodzi odnajduje siebie, swoje życie, swoją codzienność,, swoją słabość i równocześnie moc wiary i nadziei - tę moc, która płynie z przekonania, że Matka nie opuszcza swego dziecka w niedoli, ale prowadzi je do Syna i zawierza Jego miłosierdziu”.