Z Chrystusem, naszą Paschą, wszystko jest możliwe

1. «Oto dzień, który Pan uczynił» (Ps 118 [117], 24). Pielgrzymujemy do tego dnia poprzez cale dzieje stworzenia, od początku: «Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami» (Rdz 1, 1-2).Pielgrzymujemy do tego dnia poprzez wszelkie stworzenia widzialne, poprzez kosmos, poprzez galaktyki, poprzez nasz system słoneczny, poprzez ziemię. Pielgrzymujemy poprzez dzieje człowieka, w których działa niewidzialny Duch: Duch Boży, który tchnie, kędy chce (por. J 3, 8). Dzień, który uczynił Pan, jest dniem objawienia Jego mocy.

2. Do tego dnia, my Kościół - lud Boży na całym okręgu ziemi, idziemy wraz z Chrystusem całą drogą Jego Ewangelii, poprzez wszystko, co czynił i nauczał (por. Dz 1, 1), aż po ten paschalny szczyt, kiedy Chrystus wziął na siebie wszystko, co ludzkie wraz z grzechem. On, który nie znal grzechu, przyjął na siebie grzech, stając się za nas grzechem - bezgrzeszny (por. 2 Kor 5, 21 ), przyjął zarazem śmierć i zstąpił w ludzki grób u stóp Golgoty: «przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę» (Hbr 9, 14). Duch, który od początku unosił się nad wodami, na Golgocie stal się ogniem, aby spalić ofiarę - a ogień to znaczy Miłość.

3. Szliśmy po śladach Chrystusa, drogami słów i znaków, jakie czynił. Na Golgocie stanęliśmy przerażeni, a gdy nadeszła ostatnia noc, czuwaliśmy przy grobie, czuwał Kościół w Rzymie, czuwał na całym okręgu ziemi. I oto otwarł się przed nami dzień. Ten dzień, który uczynił Pan w dziejach wszechświata i dziejach człowieka. Ten dzień wyrasta z mocy czuwania. Jest to dzień, w którym Bóg objawił, że jest Bogiem Żywych, a nie umarłych (por. Mk 12, 27). A objawił to na miejscu, na którym opieczętowano śmierć Człowieka jako fakt ostateczny i nieodwracalny. Stałem się «o śmierci, (…) twoją śmiercią». Te słowa proroka wkłada w usta Chrystusa liturgia Wielkiej Soboty (Ant. Nieszporów, por. Oz 13, 13; 1 Kor 15, 54-56). I to jest właśnie ów dzień, który uczynił Pan. On Sam. Człowiek nie jest zdolny tego uczynić. Może dlatego także stara się dzień ten wyminąć. Może dlatego także stroni od tego dnia. Może dlatego wątpi…

4. Ale ten dzień trwa. Trwa bardziej nieodwracalny niż każda ludzka śmierć. Trwa jako Zapowiedź i jako Nowy Początek. Trwa w mocy Ducha, który pierwotnie unosił się nad wodami powstającego kosmosu, a dziś - stał się Wodą tryskającą z przebitego boku Chrystusa, aby rozlewać się w sercach ludzi spragnionych jako Miłość, która nie umiera i nie przemija, która ma w Nim swoją wieczność. Ona też - miłość - stanie się miarą ostateczną owego dnia, który uczynił Pan… Radujmy się zeń i weselmy! (Ps 118 [117], 24).