Dziś Kościół dzieli się orędziem wielkanocnym

1. „Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał” (Łk 24,5-6).
Niewiasty, które przyszły szukać Chrystusa ukrzyżowanego - umarłego wśród umarłych - słyszą te słowa.
Nie rozumieją.

Grób jest pusty.

Od wczesnych godzin Dnia, który nastąpił po szabacie, rodzi się wiadomość o pustym grobie.
W tej wiadomości narasta pierwsze orędzie wielkanocne: „Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu” (Mk 16,6).

„Prawica Pańska moc okazała”! (Ps 118[117],16).

2. Na to miejsce, „gdzie był położony” (por. Mk 16,6), pielgrzymują wieki.

Pokolenia stają wobec pustego grobu, tak jak kiedyś stanęli pierwsi świadkowie.

W tym roku, bardziej niż kiedykolwiek, idziemy w pielgrzymce do grobu Chrystusa.

Wracamy do najpierwszych, obwieszczonych pobożnym Niewiastom słów, z których rosło orędzie wielkanocne.

W tym roku, bardziej jeszcze niż kiedykolwiek, Kościół pragnie być świadkiem Zmartwychwstania: jest to bowiem Święty Rok Odkupienia, nadzwyczajny Jubileusz.

Odkupienie wyrasta z Krzyża - a wypełnia się w Zmartwychwstaniu.

Agnus redemit oves. Christus innocens Patri reconciliavit peccatores.

3. Oto człowiek został odebrany śmierci - oddany życiu. Oto człowiek zostaje odebrany grzechowi - oddany Miłości.

Wy wszyscy, którzy gdziekolwiek wstępujecie w mroki śmierci, słuchajcie: Chrystus zmartwychwstał!

Wy wszyscy, którzy żyjecie z brzemieniem grzechów, słuchajcie: Chrystus zwyciężył grzech w swym Krzyżu i Zmartwychwstaniu. Poddajcie się Jego mocy!

4. Świecie współczesny! Poddaj się Jego mocy!
Im bardziej odkrywasz w sobie zastarzałe struktury grzechu, im bardziej wyczuwasz grozę śmierci na horyzoncie swych dziejów - poddaj się Jego mocy!

5. O Chryste, któryś w swym Krzyżu przyjął nasz ludzki świat - świat wczorajszy, dzisiejszy i jutrzejszy: stary świat grzechu, pozwól mu istnieć na nowo w Twym Zmartwychwstaniu! Pozwól mu stawać się nowym przez każde serce człowieka nawiedzone mocą Odkupienia.