Benedykt XVI w Bazylice Zwiastowania: Bóg będzie nadal wkraczał w nasze dzieje

Rozważanie tej radosnej tajemnicy daje nam nadzieję, nadzieję pewną, że Bóg będzie nadal wkraczał w nasze dzieje, działał z mocą stwórczą, tak aby osiągnąć cele, które w ludzkiej rachubie zdają się niemożliwe. Wzywa nas do otwarcia się na przemieniające działanie Stwórczego Ducha, czyniącego nas nowymi, czyniącymi nas jedno z Nim i wypełnia nas swoim życiem. Zaprasza nas z subtelną uprzejmością, byśmy zgodzili się na jego przebywanie w nas, byśmy przyjęli Słowo Boże do naszych serc, abyśmy byli zdolni odpowiedzieć na Jego miłość i otworzyć się na miłość jedni wobec drugich.

W Państwie Izrael oraz Terytoriach Palestyńskich chrześcijanie stanowią mniejszość mieszkańców. Być może czasami myślicie, że was głos niewiele się liczy. Wielu z waszych współbraci chrześcijan wyemigrowało, ufając, że gdzie indziej znajdą więcej bezpieczeństwa i lepsze perspektywy na przyszłość. Wasza sytuacja przywołuje na myśl tę, w której żyła młoda Dziewica Maryja, prowadząca ukryte życie w Nazarecie z niewielkimi środkami, sądząc według ludzkich kryteriów bogactwa czy znaczenia. Mimo to, cytując słowa Maryi z jej wspaniałego hymnu Magnificat, Bóg wejrzał na uniżenie swojej służebnicy, głodnych napełnił dobrami. Zaczerpnijcie sił z kantyku Maryi, który za chwilę będziemy śpiewać z Kościołem na całym świecie! Miejcie odwagę, by być wiernymi Chrystusowi i pozostać tutaj, na ziemi, którą On uświęcił swoją obecnością! Tak jak Maryja macie do odegrania rolę w Bożym planie zbawienia, uobecniając Chrystusa w świecie, będąc jego świadkami, upowszechniając Jego orędzie pokoju i jedności. Z tego powodu jest ważne, byście byli zjednoczeni między sobą, tak aby Kościół w Ziemi Świętej można było wyraźnie rozpoznać jako „znak i narzędzie wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (Lumen Gentium, 1). Wasza jedność w wierze, nadziei i miłości jest owocem przebywającego wśród was Ducha Świętego, uzdalniającego was, byście byli skutecznymi znakami Bożego pokoju, byście byli budowniczymi autentycznego pojednania między różnymi ludami, które uznają Abrahama za swego ojca w wierze. Gdyż jak Maryja z radością głosiła w swym Magnificat, Bóg jest zawsze „pomny na miłosierdzie swoje – jak przyobiecał naszym ojcom – na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki” (Łk 1, 54-55).

Drodzy przyjaciele w Chrystusie, bądźcie pewni, że o was nieustannie pamiętam w moich modlitwach i proszę, abyście i wy modlili się za mnie. Zwróćmy się do naszego Niebieskiego Ojca, który wejrzał w tym miejscu na swą służebnicę w jej uniżeniu, i śpiewajmy Jego chwałę w jedności z Najświętszą Dziewicą Maryją, ze wszystkimi chórami aniołów i świętych i z całym Kościołem, w każdej części świata.

tł. st (KAI)