Pielgrzymka na Randwick

Przed domy wyszło wielu mieszkańców, kierowcy prawie każdego auta pozdrawiają klaksonem wszystkich przechodzących z żółto-czerwono-pomarańczowymi plecakami. Bardzo wielu mieszkańców Greenancre to muzułmanie - przy samochodowych lusterkach zawieszone "muzułmańskie różańce", za kierownicą nierzadko dziewczyny w chustach muzułmańskich.

Dziś większość pielgrzymów miejskimi pociągami rusza do stacji North Sydney, skąd wyrusza pieszo w około 9 km pielgrzymce - przed słynny Harbour Bridge do Randwick Racecourse. Kolorowe pochody młodych niemal wszystkich ras ludzkich, podążających ze swoimi flagami narodowymi to już od kilku dni - codzienność w Sydney. Tym razem jednak rzadziej słychać narodowe piosenki. Część pielgrzymów modli się, inni rozmawiają ze sobą. Ponad trasa na wiaduktach - wielu mieszkańców Sydney. Pozdrawiają pielgrzymów. Budowlańcy na jednym z budynków zdjęli kaski ochronne, zbudowali prowizoryczny krzyż i też machają do przechodzących. - Australijczycy byli bardzo sceptycznie nastawieni do tego spotkania - mówiła mi wczoraj pracująca tu siostra Monika Bury. Spotkaliśmy się w licznym gronie Polaków wieczorem obok katedry - w godzinę śmierci Jana Pawła Wielkiego. To już polska tradycja - od SDM w Kolonii. - Teraz widzą ile entuzjazmu i radości przynieśli młodzi, jak bardzo to miasto żyje dzięki młodym katolikom. A my wiemy - ze to dzięki Duchowi Świętemu! W połowie trasy pielgrzymów zaskakuje liczba policjantów i kamer telewizyjnych na chodniku obok drogi, którą przechodząca. Grupa kilkudziesięciu osób pod szyldami: ateiści, sataniści, homoseksualiści, krzyczy w ich stronę antypapieskie i antykatolickie hasła. Pielgrzymi przechodzą cicho, niektórzy mocniej łapią za różańce. Jeden z Włochów nieco prowokacyjnie wyciąga do demonstrantów rękę, chce ich uściskać. Demonstranci chyba są trochę zawiedzeni tym spokojem pielgrzymów...

9-kilometrowa pielgrzymka zajmuje około 3 godzin. Wczesnym popołudniem na Randwick - już tłum. Bardzo trudno zmieścić się pielgrzymom nawet w wyznaczonych sektorach. Ale odrobina dobrej woli i wszystko gra. 18-letnia Josephine i 13-letnia Carissa z Nowej Zelandii przepraszają, że były takie oporne w ustąpieniu miejsca. Po chwili już rozmawiają ze wszystkimi nowoprzybyłymi. Robią sobie zdjęcia, wymieniają maile, opowiadają o swoim Auckland. Są tu razem z liczną grupą ze swojej parafii. Sumesh, Anson i Uibin ze stanu Kerala w Indiach tez szybko przesuwają swoje karimaty. Wszyscy są pierwszy raz na SDM - Wiesz, nasz kraj nie jest bogaty, my tez nie bardzo... Ale wreszcie się udało! Sumesh nam mówi ze na SDM młodzieży przezywa swój miesiąc miodowy. Szukamy jego zony. On się śmieje i mówi: mój miesiąc miodowy kapłański! Miesiąc temu otrzymałem święcenia w zgromadzeniu księży augustianów. Jestem księdzem. Jego kompani jeszcze przygotowują się do święceń. Po SDM księża z ich zgromadzenia mają w Sydney swoje spotkanie.

Przed 19 wszyscy wyczekują przyjazdu Ojca Świętego. Z nadzieją biegają od barierki do barierki, by wypatrzeć papamobile. W końcu - JEST! Zrywają się oklaski, okrzyki Benedetto, falują flagi. Słów Ojca Św. sluchają w milczeniu. Jednak prawdziwa cisza króluje podczas Adoracji Najświętszego Sakramentu. Wszyscy ze świecami w reku, na kolanach czuwają przed Najświętszym Sakramentem. Po wyjeździe Ojca Świętego trwa festiwal młodych. Robi się bardzo chłodno. Wielu tańcem próbuje walczyć z zimnem. Inni schowali się w śpiworach i przykryli srebrna folia, która podarowali wszystkim organizatorzy. Znakomicie izoluje od chłodu. Rano wszystkich czeka finał SDM - Msza św. z Ojcem Świętym.