Przemówienie Benedykta XVI do nauczycieli katolickich

Pierwotna w Kościele misja ewangelizowania, w której instytucje oświatowe odgrywają kluczową rolę, współbrzmi z podstawowym dążeniem narodu do rozwijania społeczeństwa prawdziwie godnego godności osoby ludzkiej. Czasami jednak wartość wkładu Kościoła na forum publicznym poddawana jest w wątpliwość. Toteż ważne jest przypomnienie, że prawdy wiary i rozumu nie są ze sobą sprzeczne (por. Sobór Watykański I, konstytucja dogmatyczna o wierze katolickiej Dei Filius, IV: DS. 3017; św. Augustyn, Contra Academicos [O życiu szczęśliwym], III, 20,43). Misja Kościoła w istocie włącza go w walkę, którą ludzkość toczy, aby osiągnąć prawdę. Wyrażając prawdę objawioną, służy on wszystkim członkom społeczeństwa, oczyszczając rozum, zapewniając, że pozostaje on otwarty na rozważanie prawd ostatecznych.

Odwołując się do mądrości Bożej, rzuca światło na fundamenty moralności i etyki ludzkiej oraz przypomina wszystkim grupom społeczeństwa, że to nie praktyka tworzy prawdę, ale prawda winna służyć jako podstawa dla praktyki. Daleki od zagrażania tolerancji dla uprawnionej różnorodności, tego rodzaju wkład rozjaśnia samą prawdę, która umożliwia osiągnięcie konsensusu oraz pomaga utrzymywać rozsądną, uczciwą i budzącą ufność debatę publiczną. Podobnie Kościół zawsze niezmordowanie wspiera zasadnicze kategorie moralne tego, co sprawiedliwe i niesprawiedliwe, bez czego nadzieja może tylko uschnąć, otwierając drogę zimnym pragmatycznym wyliczeniom utylitarnym, które sprowadzają osobę do kogoś niewiele większego niż pionek na jakiejś wymyślonej szachownicy.

Gdy chodzi o forum wychowawcze, diakonia prawdy nabiera wyższego znaczenia w społeczeństwach, w których ideologia sekularystyczna wbija klin między prawdę a wiarę. Podział ten doprowadził do tendencji zrównywania prawdy z wiedzą i do przyjmowania mentalności pozytywistycznej, która, odrzucając metafizykę, zaprzecza podstawom wiary i odrzuca konieczność wizji moralnej. Prawda oznacza coś więcej niż wiedza: znajomość prawdy prowadzi nas do odkrycia dobra. Prawda zwraca się do jednostki w całej jej integralności, wzywając do udzielenia odpowiedzi całym naszym bytem. Ta optymistyczna wizja jest oparta na naszej wierze chrześcijańskiej, gdyż w tej wierze proponowana jest wizja Logosu, stwórczego Rozumu Boga, który we Wcieleniu objawił się jako sama Boskość. Daleka od bycia jedynie komunikowaniem rzeczywistych danych – „informacyjnym” – miłująca prawda Ewangelii jest twórcza i zdolna do zmiany życia – jest „sprawiająca” (por. Spe salvi, 2). Wychowawcy chrześcijańscy mogą z ufnością uwalniać młodych od ograniczeń pozytywizmu i obudzić ich chłonność naprawdę, Boga i Jego dobroć. W ten sposób pomożecie także kształtować ich sumienie, które – wzbogacone przez wiarę – otwiera pewną drogę do pokoju wewnętrznego i poszanowania innych.