Przemówienie Benedykta XVI do nauczycieli katolickich

Eminencje,
Drodzy Bracia Biskupi
Czcigodni Profesorzy, Nauczyciele i Wychowawcy,

"Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę!” (Rz 10,15-17). Tymi słowami z Księgi Izajasza, zacytowanymi przez św. Pawła, gorąco pozdrawiam każdego z was – nosicieli mądrości – a za waszym pośrednictwem cały personel, studentów i rodziny licznych i różnorodnych instytucji nauczających, które reprezentujecie. Jest dla mnie wielką przyjemnością spotkać się z wami i podzielić się z wami kilkoma przemyśleniami na temat istoty i tożsamości wychowania katolickiego w naszych czasach. Szczególnie pragnę podziękować ks. Davidowi O’Connellowi, przewodniczącemu i rektorowi Katolickiego Uniwersytetu Ameryki. Bardzo sobie cenię, Drogi Księże Przewodniczący, jego uprzejme słowa powitania. Proszę o objęcie słowami mojej serdecznej wdzięczności całą społeczność – wydziały, personel i studentów – tej uczelni.

Wychowanie jest integralną częścią posłannictwa Kościoła głoszenia Dobrej Nowiny. Najpierw i przede wszystkim każda katolicka instytucja oświatowa jest miejscem spotkania Boga żywego, który w Jezusie Chrystusie objawia swą przeobrażającą miłość i prawdę (por. Spe salvi, 4). Relacja ta budzi pragnienie wzrastania w wiedzy i w zrozumieniu Chrystusa i Jego nauczania. W ten sposób ci, którzy Go spotykają, czują się pobudzani mocą Ewangelii do niesienia nowego życia naznaczonego tym wszystkim, co piękne, dobre i prawdziwe; życia będącego świadectwem chrześcijańskim, karmionym i umacnianym we wspólnocie uczniów naszego Pana, jakim jest Kościół.

Dynamika między spotkaniem osobistym, wiedzą a świadectwem chrześcijańskim stanowi integralną część diakonii prawdy, którą Kościół pełni pośród ludzkości. Objawienie Boga ofiarowuje każdemu pokoleniu możliwość odkrywania ostatecznej prawdy o własnym życiu i o celu historii. Zadanie to nigdy nie było łatwe: dotyczy całej wspólnoty chrześcijańskiej i motywuje każde pokolenie wychowawców chrześcijańskich do zapewnienia, aby moc prawdy Bożej przeniknęła każdy wymiar instytucji, którym służą. W ten sposób Dobra Nowina Chrystusa jest w stanie działać, prowadząc zarówno nauczyciela, jak i ucznia ku prawdzie obiektywnej, która, przekraczając to, co szczegółowe i subiektywne, zmierza do tego, co powszechne i absolutne, które uzdalnia nas do głoszenia z ufnością nadziei, która zawieść nie może (por. Rz 5,5). W obliczu osobistych konfliktów, zamętu moralnego i dzielenia wiedzy szlachetne cele formacji akademickiej i wychowania, oparte na jedności prawdy i służbie osobie ludzkiej i wspólnocie, stają się szczególnie silnym narzędziem nadziei.