Przemówienie Benedykta XVI do nauczycieli katolickich

Drodzy przyjaciele, dzieje tego narodu dostarczają licznych przykładów zaangażowania Kościoła w tym względzie. Rzeczywiście wspólnota katolicka w tym kraju uczyniła z wychowania jeden ze swych najważniejszych priorytetów. Realizacja tego przedsięwzięcia wymagała wielkich ofiar. Wybitne postacie jak św. Elżbieta Anna Seton oraz inni założyciele i założycielki z wielką wytrwałością i dalekowzrocznością doprowadzili do powstania tego, co stanowi dzisiaj znaczącą sieć szkół parafialnych, przyczyniających się do dobrobytu Kościoła i narodu. Niektórzy, jak św. Katarzyna Drexel, poświęcili swoje życie wychowaniu tych, których inni zaniedbywali – w jej wypadku byli to Afro-Amerykanie i rdzenni Amerykanie. Niezliczone siostry, bracia i kapłani ze zgromadzeń zakonnych, wraz z rodzicami altruistami, pomagali, za pośrednictwem szkół katolickich, pokoleniom imigrantów wychodzić z nędzy i zajmować swoje miejsce w dzisiejszym społeczeństwie.

Ofiara ta trwa także w naszych czasach. Wspaniałym apostolatem nadziei jest próba wzięcia na siebie zadania zaspokojenia potrzeb materialnych, intelektualnych i duchowych ponad trzech milionów dzieci i studentów. Daje to także całej wspólnocie katolickiej chwalebną możliwość wielkodusznego wspierania finansowych potrzeb naszych instytucji. Trzeba zapewnić im możliwość przetrwania na długi czas. W efekcie należy uczynić wszystko, co możliwe, we współpracy z szerszą społecznością, aby zapewnić, że będą one dostępne dla ludzi wszystkich warstw społecznych i ekonomicznych. Żadnemu chłopcu ani dziewczynce nie powinno się odmawiać prawa do wychowania w wierze, która z kolei karmi ducha narodu.

Niektórzy poddają dzisiaj w wątpliwość zaangażowanie Kościoła w dziedzinie wychowania, pytając, czy jego środki nie mogłyby być lepiej wykorzystane gdzie indziej. Z pewnością w kraju takim jak ten, państwo stwarza szerokie możliwości oświatowe i przyciąga do tego szanowanego zawodu oddanych i szlachetnych mężczyzn i kobiety. Stosowne jest zatem zastanowienie się nad specyfiką naszych instytucji katolickich. Jak mogą one przyczyniać się do dobra społeczeństwa przez podstawową misję Kościoła, jaką jest ewangelizacja?

Wszystkie działania Kościoła wypływają z jego przekonania, iż jest on nosicielem przesłania, u którego początków jest sam Bóg: w swej dobroci i mądrości Bóg zdecydował się objawić się sam i dać poznać ukrytą tajemnicę swojej woli (por. Ef 1,9; Dei Verbum, 2). Pragnienie Boga, aby został poznany i wrodzone pragnienie każdej istoty ludzkiej poznawania prawdy tworzą kontekst ludzkiego poszukiwania sensu życia. To jedyne w swoim rodzaju spotkanie wspierane jest przez naszą wspólnotę chrześcijańską: ten, kto szuka prawdy, staje się tym, którego życie opiera się na wierze (por. Fides et ratio, 31). Można to opisać jako ruch od „ja” do „my”, co prowadzi jednostkę do stania się częścią ludu Bożego.