Eucharystia sakramentem miłości

1. Żywe jest jeszcze w mej pamięci wspomnienie uroczystej liturgii eucharystycznej, której dane mi było przewodniczyć w ubiegły czwartek, w uroczystość Bożego Ciała przed bazyliką św. Jana na Lateranie, oraz procesji, która przeszła później do bazyliki Matki Boskiej Większej. Z przyczyn duszpasterskich to piękne tradycyjne święto obchodzone jest we Włoszech i w wielu krajach dzisiaj, w niedzielę. Wspólnota kościelna gromadzi się w postawie adoracji wokół najcenniejszego skarbu, jaki Chrystus Pan pozostawił jej w dziedzictwie: wokół sakramentu Eucharystii, wiekuistej pamiątki odkupieńczej Ofiary.

Ze świętem Bożego Ciała wiążą się barwne formy pobożności ludowej, przede wszystkim bardzo wymowna tradycja procesji z Najświętszym Sakramentem, która przechodzi ulicami miast i wsi. Jest to radosne święto ku czci wspaniałego daru Chleba, z którym Chrystus związał swoją obietnicę życia wiecznego. Ten Chleb jest naprawdę Jego Ciałem, to znaczy Jego człowieczeństwem, poprzez które Bóg uświęca serca, ludzi, wspólnoty, narody i cały wszechświat.

Eucharystia staje się w ten sposób początkiem nowej ludzkości i odnowionego świata, który objawi się w pełni na końcu dziejów. Już teraz jednak wzrasta niczym zasiew i zaczyn Królestwa Bożego.

2. Cechą charakterystyczną nowej ludzkości odkupionej przez Chrystusa jest pełnia braterskiej miłości. Eucharystia jest bowiem w pełnym tego słowa znaczeniu sakramentem miłości, pojmowanej jako dar z siebie.

Bez duchowego pokarmu, czerpanego z Ciała i Krwi Chrystusa, ludzka miłość pozostaje zawsze skażona egoizmem. Natomiast komunia z niebieskim Chlebem nawraca serca i wzbudza w nich zdolność miłowania tak, jak umiłował nas Jezus.

«Komunia»: to słowo, którym często określamy Eucharystię, jest w tym kontekście niezwykle znamienne. Kto przyjmuje z wiarą Ciało Chrystusa, jednoczy się wewnętrznie z Nim, a w Nim z Bogiem Ojcem w miłości Ducha Świętego. Bóg w człowieku, człowiek w Bogu. To właśnie staje się autentycznym fundamentem komunii w Kościele. Jak pisze apostoł Paweł do Koryntian: «Ponieważ jeden jest chleb, przeto my (...) tworzymy jedno ciało» (1 Kor 10, 17).

3. Jezus, Chleb życia wiecznego, zstąpił z nieba dzięki wierze Maryi, która najpierw nosiła Go w swoim łonie z bezgraniczną miłością, a później szła wiernie za Wcielonym Słowem aż po krzyż i zmartwychwstanie. Prośmy Maryję, aby pomogła nam odkryć na nowo centralne znaczenie Eucharystii, zwłaszcza w dniu Pańskim, abyśmy mogli w pełni przeżywać braterską komunię. Prośmy Ją także, aby prowadziła nas ku prawdziwej jedności. Maryi pragnę też w szczególny sposób zawierzyć moją pielgrzymkę na Ukrainę, którą rozpocznę w najbliższą sobotę. Niech ta apostolska podróż stanie się kolejnym etapem drogi ku upragnionej jedności wszystkich chrześcijan.