Watykan: Dokument Kongregacji Nauki Wiary o ewangelizacji

5. Nie można angażować się w poszukiwanie prawdy licząc wyłącznie na własne siły, gdyż poszukiwanie to nieuchronnie zakłada pomoc innych oraz ufność w wiedzę otrzymaną od innych. Tym samym nauczanie i dialog, poprzez które pobudza się osobę, w pełnej wolności, do poznania i miłowania Chrystusa, nie stanowi bezprawnej ingerencji w wolność człowieka, "co raczej uzasadnioną ofertę i posługę, która może uczynić owocniejszymi relacje między ludźmi". [n. 5]

6. Po to, ażeby przyjęli je inni, przekazywanie prawdy jest też w harmonii z naturalnym pragnieniem człowieka, by dzielić się z innymi swymi dobrami, które dla katolika obejmują dar wiary w Jezusa Chrystusa. Członkowie Kościoła oczywiście pragną dzielić z innymi wiarę, którą darmo dostali.

7. Poprzez ewangelizację, kultury w sposób pozytywny wchodzą w kontakt z prawdą Ewangelii. Jednocześnie poprzez ewangelizację członkowie Kościoła katolickiego otwierają się na przyjęcie darów innych tradycji i kultur, albowiem "wszelkie spotkanie z konkretną osobą czy kulturą może ujawnić mniej wyjaśniony do tej pory potencjał Ewangelii, który wzbogaci życie konkretnych chrześcijan oraz Kościoła". [n. 6]

8. Nie ma miejsca w chrześcijańskiej ewangelizacji na wszelkie podejście do dialogu, które pociąga przymus bądź niestosowne nakłanianie, nie liczące się z godnością i wolnością religijną obu stron dialogu.

III. Niektóre implikacje eklezjologiczne

9. "Od Zesłania Ducha Świętego (...) Ewangelia z mocą Ducha, przepowiadana jest wszystkim ludziom, aby uwierzyli i stali się uczniami Chrystusa oraz członkami Jego Kościoła". "Nawrócenie" jest "przemianą mentalności i działania", wyrazem naszego nowego życia w Chrystusie; jest wymiarem chrześcijańskiego życia.

10. Dla chrześcijańskiej ewangelizacji "przyjęcie nowych członków do Kościoła nie jest poszerzeniem grupy władzy, lecz wejściem w sieć przyjaźni z Chrystusem, która łączy niebo i ziemię, kontynenty i odmienne epoki". W tym znaczeniu "Kościół jest zatem nosicielem obecności Boga i w związku z tym narzędziem prawdziwej humanizacji człowieka i świata". [n. 9]

11. "Nota doktrynalna" cytuje "Konstytucję duszpasterską o Kościele w świecie współczesnym" ("Gaudium et Spes") Soboru Watykańskiego II, by stwierdzić, że poszanowanie wolności religijnej i jej krzewienie "nie mogą w żadnej mierze uczynić nas obojętnymi na wolność i dobro. Owszem, to sama miłość popycha uczniów Chrystusa do głoszenia wszystkim ludziom prawdy, która zbawia". [n. 10] Ta misja miłości wypełniania być musi przez głoszenie słowa i świadectwo życia. "Ażeby światło prawdy promieniowało na wszystkich ludzi, konieczne jest nade wszystko świadectwo świętości. Słowo z trudem zostanie przyjęte, jeśli przeczy mu postępowanie". Oprócz tego czytamy w "Nocie", która cytuje adhortację apostolską "Evangelii nuntiandi" papieża Pawła VI, że "nawet najpiękniejsze świadectwo okaże się na dłuższą metę bezsilne, jeśli nie oświeca go, nie usprawiedliwia (...) i nie wyjaśnia wyraźne i jednoznaczne przepowiadanie Pana Jezusa". [n. 11]

IV. Niektóre implikacje ekumeniczne

12. Dokument Kongregacji Nauki Wiary podtrzymuje znaczenie roli ekumenizmu w misji ewangelizacyjnej Kościoła. Podziały chrześcijan mogą poważnie zaszkodzić wiarygodności misji ewangelizacyjnej Kościoła. Jeśli ekumenizm zdoła doprowadzić do większej jedności chrześcijan, również ewangelizacja okaże się bardziej skuteczna.

13. Kiedy ewangelizacja katolicka odbywa się w kraju, gdzie żyją chrześcijanie niekatolicy, katolicy muszą pełnić swoją misję zwracając najwyższą uwagę na "autentyczne poszanowanie ich tradycji i ich duchowego bogactwa" oraz na "szczerego ducha współpracy". Ewangelizacja może postępować na drodze dialogu, a nie prozelityzmu. Z chrześcijanami niekatolikami katolicy winni prowadzić nacechowany szacunkiem dialog miłości, dialog, który byłby nie tylko wymianą poglądów, ale także wymianą darów, tak aby pełnia środków zbawienia dana była towarzyszom dialogu. W ten sposób zachęca się ich do głębszego nawrócenia na Chrystusa.

"W związku z tym należy podkreślić, że jeśli chrześcijan niekatolik, z przyczyn sumienia i przekonany o prawdzie katolickiej, prosi o wejście w pełną jedność z Kościołem katolickim, należy uszanować to jako dzieło Ducha Świętego i jako wyraz wolności sumienia i religii. W tym przypadku nie ma mowy prozelityzmie w przypisywanym temu terminowy ujemnym znaczeniu". [12]

V. Wnioski

14. "Nota doktrynalna" przypomina, że nakaz misyjny należy do autentycznej natury Kościoła. W związku z tym przytoczony zostaje cytat papieża Benedykta XVI. "Głoszenie i świadectwo Ewangelii są pierwszą posługą, jaką chrześcijanie oddać mogą każdej osobie i całemu rodzajowi ludzkiemu, powołanym do przekazywania wszystkim miłości Boga, która objawiła się w pełni w jedynym Odkupicielu świata, Jezusie Chrystusie". Końcowy paragraf zawiera cytat z pierwszej encykliki Benedykta XVI "Deus caritas est": "Miłość, która pochodzi od Boga, łączy nas z Nim i «przemienia nas w My, które przerasta nasze podziały i sprawia, że stajemy się jednym, aby na końcu Bóg był wszystkim we wszystkich» (por. 1 Kor 15, 28)".