List pasterski na kanonizacje Szymona z Lipnicy

4. Bracia i Siostry! Św. Szymon, studiując i głosząc Ewangelię, zyskał wielu ludzi dla Chrystusa. Pan zechciał, aby ewangelizował też heroiczną miłością, wypróbowaną w uciskach i przeciwnościach. W 1482 roku wybuchła w Krakowie epidemia cholery. Ojciec Szymon, jak każdy dobry pasterz, nie opuścił zagrożonych owiec. Zawierzając siebie Bogu, pochylał się nad cierpiącymi, niosąc im pomoc i pocieszenie, a przede wszystkim miłość samego Boga, wypływającą z udzielanych sakramentów świętych. Był dla bliźnich i z bliźnimi do końca. Zaraziwszy się cholerą, umarł 18 lipca 1482 roku.
Kult Szymona zaczął się rozwijać zaraz po jego przejściu do wieczności. W 1685 roku papież Innocenty XI ogłosił go błogosławionym. Dziś, po przeszło trzech wiekach starań, Benedykt XVI proklamuje Szymona świętym Kościoła.

5. Umiłowani w Chrystusie Bracia i Siostry! Jesteśmy wdzięczni Bogu za dar nowego polskiego Świętego, który wyszedł z naszej ziemi. Zginając w pokorze kolana przed świętą mądrością wyroków Bożej Opatrzności, która określiła czas kanonizacji Szymona, widzimy, jak aktualne dla nas - ludzi trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa - jest świadectwo jego wiary i życia.
W świecie, który nierzadko neguje możliwość i sens odkrywania prawdy, a nawet samo jej istnienie, św. Szymon, „miłośnik ksiąg”, jest wzorem niestrudzonego szukania prawdy, nieustannego pomnażania talentów ludzkiego ducha i umysłu. Tchnienie Ducha Prawdy naznaczyło Szymona sakramentem kapłaństwa, którego istotnym wymiarem było dla niego kaznodziejstwo. Nam, ludziom urzeczonym cywilizacją obrazu, nowy Święty przypomina o wartości żywego słowa. Kapłani, słudzy i szafarze Słowa, mogą z nową mocą uświadomić sobie ogromne znaczenie posługi kaznodziejskiej, będącej, jak uczy Sobór Watykański II, ich pierwszym obowiązkiem (por. DK, 4). Także wierni świeccy, za wstawiennictwem świętego Kaznodziei, niech lepiej odkrywają skarb Bożego słowa, świadomi, że wiara rodzi się ze słuchania (por. Rz 10, 17); przekonani, że człowiek żyje nie tylko samym chlebem, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych (por. Mt 4, 4). Czasy nam współczesne kształtują bezwzględne prawa konsumpcji i rynku, oparte na egoizmie i wybujałym indywidualizmie oraz kulturze użycia. Święty Szymon z Lipnicy pokazuje zaś, że najgłębszym sensem życia jest bezinteresowna służba bliźnim. Mówi do nas, że naprawdę więcej szczęścia jest w dawaniu, aniżeli w braniu (Dz 20, 35). Szczęście płynie z miłości, a miarą miłości jest miłość bez miary, świadczona zwłaszcza najmniejszym, najbardziej wydziedziczonym przez los. Ten Szymonowy wzór służby ważny jest nie tylko dla kapłanów, ale dla wszystkich, którzy na co dzień obcują z tajemnicą Chrystusowej Męki. Święty Szymon jest godnym naśladowania przykładem wrażliwości i „wyobraźni miłosierdzia” dla lekarzy, pielęgniarek, pracowników służby zdrowia i osób opiekujących się chorymi. Wyobraźnia ta, niezależnie od różnych napięć społecznych i obiektywnych trudności organizacyjno-finansowych, jakie nękają teraz środowisko medyczne, każe w chorym zawsze dostrzegać cierpiącego Boga.

6. Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie! Wraz z całym Kościołem radujemy się dziś nowym świętym, Szymonem z Lipnicy, związanym szczególnie z Archidiecezją krakowską i Diecezją tarnowską. Nasz rodak, przez włączenie do grona świętych Kościoła, przypomniał nam o naszym powołaniu do świętości i wskazał drogę jego realizacji. Co więcej, jak ufamy, On wstawia się za nami, wspierając nas swoim orędownictwem przed obliczem Trójjedynego Boga. Za jego przyczyną, odrzucając różne pokusy zniechęcenia czy małoduszności, nie bójmy się odważnie realizować naszej świętości we współczesnym świecie. Świadomi, że świętym zostaje się za życia, a nie po śmierci, starajmy się w codziennym życiu być dla bliźnich świadkami i sługami miłości Trójjedynego Boga.
Na taką postawę udzielamy wszystkim pasterskiego błogosławieństwa: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!

Kraków - Tarnów, w Święto NMP Matki Kościoła, 28 maja 2007.
Metropolita Krakowski i Biskup Tarnowski