Benedykt XVI na 44. Światowy Dzień Modlitw o Powołania

Eucharystia jest źródłem tej jedności ludu Bożego, o którą modlił się Chrystus w wigilię swojej męki: „aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, że Tyś mnie posłał” (J 17,21). Ta intensywna wspólnota ułatwia rozkwit szlachetnych powołań do służby w Kościele: serce wierzącego, wypełnione Bożą miłością, zostaje pociągnięte do całkowitego poświęcenia się na rzecz Królestwa. Aby promować powołania, potrzebne jest zatem duszpasterstwo uważne na tajemnicę Kościoła jako wspólnoty, gdyż kto żyje we wspólnocie kościelnej, która jest harmonijna, współodpowiedzialna i zaangażowana, ten z pewnością łatwiej nauczy się słyszeć głos powołania. Troska o powołania wymaga zawsze stałego wychowania ku słuchaniu głosu Boga, jak to czynił Heli, który pomagał młodemu Samuelowi zrozumieć to, czego oczekiwał od niego Bóg i ochoczo to wypełniać (por. 1 Sam 3,9). Uważne i wierne wsłuchanie się jest możliwe jedynie w klimacie osobistej wspólnoty z Bogiem. To realizuje się głównie poprzez modlitwę. Zgodnie z bezpośrednim zaleceniem Pana, mamy prosić o dar powołań najpierw poprzez wytrwałą i wspólnotową modlitwę do „Pana żniwa”. Zaproszenie do modlitwy jest sformułowane w liczbie mnogiej: „Proście więc Pana żniwa, aby posłał robotników na żniwo swoje” (Mt 9,38). To wezwanie ze strony Pana odpowiada duchowi „Ojcze nasz” (Mt 6,9), czyli duchowi tej modlitwy, której On sam nas nauczył i która stanowi „streszczenie całej Ewangelii” (por. Tertulian De Oratione, 1,6: CCL 1, 258). W tym kluczu symptomatyczna jest też inna wypowiedź Jezusa: “Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie” (Mt 18,19). Dobry Pasterz zaprasza nas zatem do tego, by błagać Ojca w niebie, by błagać wspólnie i ufnie, aby zechciał On posłać powołania na służbę Kościoła – wspólnoty.

Zbierając doświadczenie minionych wieków, Sobór Watykański II podkreślił znaczenie wychowania przyszłych księży do autentycznej wspólnoty eklezjalnej. Na ten temat czytamy w Presbyterorum ordinis: “Wykonując posługę Chrystusa – Głowy i Pasterza – ze względu na autorytet, który mają, prezbiterzy w imieniu Biskupa gromadzą rodzinę Bożą jako wspólnotę ożywianą jednością i za pośrednictwem Chrystusa prowadzą ją do Ojca w Duchu Świętym” (nr 6). Echem tych samych słów jest posynodalna Adhortacja Apostolska - Pastores dabo vobis, która podkreśla, że kapłan „jest sługą Kościoła – wspólnoty, gdyż zjednoczony z Biskupem i w ścisłej więzi z kolegium prezbiterów, buduje jedność wspólnoty kościelnej w harmonii różnych powołań, charyzmatów i posług” (nr 16). Jest rzeczą konieczną, by wewnątrz ludu chrześcijańskiego każda posługa i charyzmat prowadziły do pełnej komunii, a zadaniem Biskupów i kapłanów jest harmonizowanie posług i charyzmatów ze wszystkimi innymi powołaniami i służbami w Kościele. Również życie konsekrowane jest w swej istocie służbą na rzecz tej jedności, jak to jest ukazane w świetle posynodalnej Adhortacji - Vita consecrata – mojego czcigodnego Poprzednika Jana Pawła II: „Życie konsekrowane z pewnością w skuteczny sposób przyczyniło się do tego, by w Kościele był podkreślany wymóg braterstwa jako wyznanie wiary w Trójcę Świętą. Poprzez ciągłe promowanie miłości braterskiej także w formie życia wspólnego życie konsekrowane ukazało, że uczestnictwo we wspólnocie trynitarnej może zmienić relacje międzyludzkie, tworząc nowy rodzaj solidarności” (nr 41).