Do Libanu czyli gdzie?

Z kolei wyznawcy Chrystusa stanowią niespełna 40 proc. ludności, co czyni z Libanu jedyny kraj Bliskiego Wschodu o tak dużej proporcji chrześcijan. Niestety, ich liczba stale spada z powodu emigracji (tworzą ponad 80 proc. libańskiej diaspory). Jednocześnie to w Libanie zazwyczaj chronią się chrześcijanie różnych wyznań, uciekający przed wojnami i prześladowaniami w regionie. Z tego powodu są tu oni jeszcze bardziej zróżnicowani niż muzułmanie. Wiele wspólnot ma dwa odłamy: prawosławny (lub przedchalcedoński) oraz katolicki (gdy część danego Kościoła zawarła unię z Rzymem, uznając zwierzchnictwo papieża).

Obok dominujących maronitów (21 proc.), mieszkają tu: jakobici i katolicy obrządku syryjskiego, nestorianie (asyryjczycy), chaldejczycy, koptowie, prawosławni (8 proc.) i katoliccy melchici (5 proc.), ormianie i ormianie katolicy, katolicy obrządku łacińskiego i protestanci. Wiele tych wspólnot odwołuje się do tradycji patriarchatu antiocheńskiego, a ich zwierzchnicy noszą tytuł patriarchy Antiochii. Ponieważ obecnie znajduje się ona na terenie Turcji, patriarchowie antiocheńscy rezydują właśnie w Libanie lub nieodległym Damaszku.

Katolicy różnych obrządków starają się współpracować ze sobą. Służy temu Zgromadzenie Patriarchów i Biskupów Katolickich Libanu, zaś w całym regionie – Zgromadzenie Katolickich Ordynariuszy Ziemi Świętej oraz Rada Katolickich Patriarchów Wschodu. Na płaszczyźnie ekumenicznej zaś działa Bliskowschodnia Rada Kościołów.

Maronici – libańska specyfika

Specyficznie libańskim i unikanym w skali światowej wyznaniem są maronici. Tworzą oni jedyny katolicki Kościół wschodni, który zawsze pozostawał w łączności z Rzymem, tzn. nie powstał w wyniku uznania władzy papieża przez część wyznawców innego Kościoła wschodniego. Nie należy więc do grupy Kościołów unickich. Ma rangę patriarchatu, w którego skład wchodzi 8 archieparchii (archidiecezji), 16 eparchii (diecezji) i 2 egzarchaty patriarsze – w Libanie i 12 innych krajach. Na jego czele od 2011 r. stoi 72-letni Béchara Boutros Raï, rezydujący w miasteczku Bkerké koło Bejrutu.

Przez wieki, z powodu biedy, prześladowań i naporu islamu, wielu maronitów opuściło strony ojczyste, dzięki czemu ich skupiska istnieją także w innych krajach Bliskiego Wschodu, w Europie Zachodniej, obu Amerykach i Australii. Ich liczebność ocenia się na niemal 3,5 mln.