Austria: Błogosławiona na dzisiejsze czasy

„Caritas Socialis” – głoszenie Słowa Bożego przez służbę socjalną

4 października 1919 Hildegarda Burjan założyła apostolską wspólnotę sióstr „Caritas Socialis” (CS), stawiającą sobie za zadanie szeroko pojętą pomoc społeczną. Hasłem nowego zgromadzenia były słowa św. Pawła: „Caritas Christi urget nos” (Miłość Chrystusa przynagla nas). Przepełnione miłością do Chrystusa i podążając Jego śladami siostry miały być do dyspozycji ludzi, którzy – wychodząc z najtrudniejszych sytuacji życiowych – uczyli się wierzyć w tę miłość.

Hildegarda była jednocześnie przełożoną nowej wspólnoty zakonnej, żoną (jednego z największych przemysłowców w ówczesnej Austrii) i matką, co było czymś wyjątkowym w życiu konsekrowanym. Była też doradczynią czołowych polityków I Republiki, m.in. kanclerzy: prałata Ignaza Seipela i Engelberta Dollfussa.

Założycielka pragnęła, by siostry z jej wspólnoty w pełni służyły ludziom. Miały one iść w świat ludzkiego ubóstwa, ale nie tylko i nie tyle materialnego, ile przede wszystkim duchowego. Ich celem było ukazywanie miłości Bożej przez posługę w dziedzinie społecznej, co wymagało nowej formy życia wspólnotowego. Siostry ślubowały życie w posłuszeństwie, zgodnie z radami ewangelicznymi, a także w ubóstwie i stanie bezżennym. Swoje przyrzeczenia składały w formie modlitwy uświęcającej, ułożonej przez założycielkę.

Siostry CS potrzebne były przede wszystkim do opieki nad zagrożoną młodzieżą i nad początkującymi prostytutkami. Hildegarda Burjan kierowała się myślą, żeby tym grupom z marginesu społecznego udzielić takiej pomocy, która pozwoli im powrócić do normalnych warunków.

W 1924 Caritas Socialis otworzyła dom dla samotnych matek. Było to rewolucyjne przedsięwzięcie, gdyż w społeczeństwie panował pogląd, że taki ośrodek będzie „tylko wspomagał niemoralność”. Wkrótce jednak inicjatywa sióstr zyskała akceptację społeczną. Miejskie ośrodki pomocy zwracały się do Hildegardy, prosząc, by jej siostry zajmowały się dziedzinami, dla których albo nie sposób było zdobyć personel.

Przyszła błogosławiona reaktywowała też misje dworcową i organizowała miejsca zamieszkania dla bezdomnych kobiet, co w czasach szerzącej się biedy i bezrobocia było niezbędne. Dzięki sile przekonywania potrafiła co pewien czas uzyskiwać na swoje projekty wsparcie finansowe również od instytucji państwowych.