„Africae munus” już dostępna

Dużym problemem jest także dostępność do leczenia zakażonych. Oprócz braku pomocy medycznej, istnieje problem sytuacji ekonomicznej chorych – są niedożywieni a ich osłabione chorobą i głodem organizmy są bardziej podatne na inne choroby, zwłaszcza gruźlicę. Szacuje się, że ok. 80 proc. Zakażonych AIDS było też zarażonych gruźlicą. – Jeśli chodzi o pomoc medyczną, Kościół katolicki robi tu najwięcej, bo dociera do osób, do których nie dotarły inne organizacje pomocowe – powiedział abp Hoser.

Arcybiskup zwrócił uwagę, że programy pomocowe, rozpisywane zwykle przez organizacje amerykańskie, są nieskuteczne, ponieważ nie uwzględniają realiów afrykańskich. Wielkie instytucje stworzone do pomocy borykają się też z brakiem środków finansowych, ponieważ przez nadmierną rozbudowę własnych struktur, pochłaniają duże kwoty na swoje utrzymanie.

Z kolei problemy ekonomiczne Afryki biorą się też z tego, że na produkty afrykańskie nałożone jest zaporowe cło, reżimy są uzależnione od wielkich koncernów zachodnich i kwitnie też korupcja. Stąd apel Benedykta XVI do rządzących, by nie pozbawiali swoje narody nadziei i by pamiętali, że każdy naród chce rozumieć wybory polityczne i gospodarcze podejmowane w jego imieniu.

Istnieje też problem migracji osób już wykształconych. Abp Hoser podkreślał jednak, że to nie Zachód „wysysa” młodych i wykształconych, a sami młodzi nie wracają do Afryki po studiach na Zachodzie, ponieważ nie mają możliwości wykorzystywania swoich umiejętności czy rozwoju w rodzimych państwach. Średni dochód rodziny afrykańskiej to 50 dolarów miesięcznie. Brakuje instytucji wychowawczych i edukacyjnych, nawet 50 proc. dzieci nie chodzi w ogóle do szkoły.

Pytany o to, co Benedykt XVI miał na myśli mówiąc, by Afryka była dobrą nowiną dla świata, abp Hoser przypomniał, że jest to kontynent ludzi religijnych. U Afrykańczyków nie występuje właściwie ateizm. Ich wiara jest też radosna, celebrują liturgie, potrafią pokonywać wiele kilometrów by dojść do kościoła, czy do szkoły. To kontynent, który nie zatracił człowieczeństwa. Ma też zdolność odradzania się, żywotność religijną. Potrzebuje jednak stale misjonarzy, których z roku na rok jest mniej. Coraz mniej jest także środków na misje. – Dechrystianizacja Europy powoduje spadek pomocy dla misji – podkreślał abp Hoser. – Kościoły w Afryce żyją na skraju ubóstwa. Z kolei islam ma duże dotacje finansowe.

Ks. prof. Różański podkreślał, że zmienia się profil misjonarza – to już nie są głównie Europejczycy, są też misjonarze z Ameryki Łacińskiej, Azji, Indii.

Dużym powodzeniem cieszą się niestety sekty, głównie te, które oferują uzdrowienia. Wiąże się to z tradycja afrykańską, według której postrzega się chorobę jako nie tylko kwestię fizyczności, ale i duchowości. – Jednak jest spora migracja z Kościoła do Kościoła i gdy Afrykańczyk odejdzie z Kościoła katolickiego, po jakimś czasie do niego wraca – mówił abp Hoser. – Kościół pomaga przez cały czas, a sekty po pierwszym etapie zachęty, drenują kieszenie swoich wyznawców.

Ks. Prof. Różański mówił także o dialogu międzyreligijnym w tak bogatym tyglu wierzeń. Wynik dialogu zależy głównie od tego, czy istnieje partner do rozmów. Wiele bowiem wierzeń tradycyjnych nie ma centralnych przywódców a jedynie wodzów, czy ojców rodziny. Wówczas jednak ten dialog odbywa się na zasadzie osobistych kontaktów i wzajemnego udziału w uroczystościach, wspólnych inicjatywach społecznych.

Afryka jest kontynentem trzy razy większym od Europy, zamieszkuje ją 900 mln ludzi, wśród nich jest 15 proc. wszystkich katolików świata. W 2050 roku przewiduje się, że będzie tam 300 mln katolików. Bł. Jan Paweł II odbył 12 pielgrzymek do Afryki, zwołał tez I Synod dla tego kontynentu oraz wydał adhortację „Ecclesia in Africa”. Benedykt XVI kontynuuje prace swego poprzednika zwołując II Synod i przekazując Adhortację Apostolską „Africae munus”.