tomku tomku zlituj się. Co ty piszesz ? "Upadki pod wpływem Ducha" zdarzają się licznie na każdej mszy o uzdrowienie (z udziałem redemptorystów i dominikanów) jakich teraz coraz więcej odprawia się w całej Polsce. W diecezji świdnickiej padali księża na rekolekcjach odnowy w Duchu Świętym. Apostołowie w dniu zesłania Ducha mówili innymi językami a św. Paweł modlił się ( nie szczekał)nowymi językami codziennie i zachęcał do tego innych wszystkich, ciebie też. Pozdrawiam.

Przyjaciele "tomku" i "paix" tak sądziłem, że zielonoświątkowców znacie tylko z internetowych filmików o amerykańskich sektach, w których rzeczywiście się dzieje. Jak nie jakiś pastor z wężami to znowu jacyś pękają ze śmiechu albo wpadają w drgawki. Pytacie z jakiej wspólnoty jestem ? Usługuję w "Kościele zielonoświątkowym w Rzeczypospolitej Polskiej". W Polsce jest jeszcze z większych denominacji zielonoświątkowych np. Chrześcijańska Wspólnota Zielonoświątkowa. Na pewno niema ich 40(skąd te dane ?). Wszystkie są ze sobą w ścisłej komunii i traktują się po bratersku. Ogólnie wspólnoty protestanckie tak się postrzegają choć mogą się różnić w praktykowaniu liturgii albo drugorzędnych kwestiach doktrynalnych. Na kłótnie i walki mają ochotę tylko nawiedzone sekty, które nie zachowują wierności Słowu Bożemu i "ludzie o spaczonych umysłach". Co do modlitwy na językach to praktykujemy ją bardziej w domu niż w kościele. Tak jak pouczał św. Paweł. Trochę o tym czytałem :) Nie wiem dlaczego uważacie, że ciężko mi sięgnąć po biblię ? Skąd ta wiedza. Przecież mnie nie znacie. Apeluję, żebyście rozróżniali mówienie cudzoziemskimi językami, którymi przemawiali apostołowie w dniu zesłania Ducha Świętego i modlitwy innymi językami określanymi jako języki aniołów, których nie rozumieli nawet ci co się modlili, a przez które jak nauczał św. Paweł Duch Święty wstawia się za nami w niewysłowionych westchnieniach. Apostoł radził, żeby modlić się tak raczej w domu a w kościele wtedy, gdy jest ktoś kto może to przetłumaczyć. Inaczej więcej pożytku będzie z prorokowania niż modlitwy językami. W moim zborze takie modlitwy traktowane są dość powściągliwie. Może nie uwierzycie ale dużo bardziej emocjonalnie i publicznie na językach modlą się w pobliskiej wspólnocie katolickiej Odnowy w Duchu, w której uczestniczy mój bliski przyjaciel. Na zakończenie muszę przeprosić za nieco zbyt kpiarski a momentami i arogancki ton we wcześniejszych wpisach. Pozdrawiam braci katolików z którymi nie walczę)

A jaka jest moc takiego błogosławieństwa?

Żadna.

Witam Cię Jaśku i błogosławię miłością, którą Bóg ma dla Ciebie.

"Nie zapominajmy, że Lutrowi zachciało się ten teges z zakonnicą, więc nie po drodze było mu z Kościołem Katolickim." Tutaj drogi "tomku" zrobiłeś się niegrzeczny, żeby nie powiedzieć knajacki. Co do ożenku Marcina Lutra z Katarzyną von Bora (też byłą zakonnicą) to długo zwlekał i stało się to dawno po opuszczeniu klasztoru, w którym zresztą jako ostatni "zgasił światło". Polecam ciekawy film biograficzny, który w Polsce został z niewiadomych przyczyn zablokowany do ogólnego rozpowszechniania w kinach ale jest przecież internet i sklepy wysyłkowe.

Szanowny "tomku" nie napisałem, że w internecie są same bzdury, ale bzdurne wnioski można wyciągać, gdy się informacje traktuje wybiórczo. Uczepiłeś się tego Toronto tak jakby to było jedyne zwiedzenie w Kościele. Dla równowagi mogę przypomnieć ci parę innych np. historie pewnego klasztoru betanek, tłumy na działce pana Domańskiego w Oławie albo zwiedzenie "mateczki Kozłowskiej", którego finałem stała się heretycka schizma. Zwiedzenia były w Kościele od czasów apostolskich i pewnie jeszcze pojawią się niejedne. Dlatego musimy być czujni, żeby wytrwać do końca w wierze i miłości do Pana, żeby zastał nas gotowymi gdy po nas przyjdzie. Czego tobie i sobie szczerze (bez podtekstów) życzę :)

Szanowny "niet" nigdy nie twierdziłem, że Marcin Luter był bez grzechu i nieomylny. Był rubaszny i grubiański w polemikach a jego poglądy o Żydach (nie odbiegające od epoki)cytowali z satysfakcją redaktorzy "Duetsche beobachten" i "Der Sturmer". Jednak nie zmienia to faktu, że miał rację, gdy przywrócił zachwiane w średniowiecznej praktyce (niekoniecznie w teoretycznym nauczaniu) proporcje między zbawiennym znaczeniem łaski i wiary (czynnej w miłości) a uczynkami. To mniej więcej tak jak z niektórymi papieżami, którzy pławiąc się w grzechach, stali na straży ortodoksji. Pozdrawiam.

No to ulżyło mi bo jak i wielu moich braci bardzo kocham i szanuję Maryję :) Jako uczniowie powinniśmy "wziąć ją do siebie". W tej ewangelicznej scenie pod krzyżem nie chodzi tylko o proste otoczenie opieką matki Pana przez umiłowanego ucznia, jak sadzą niektórzy protestanci opętani antymaryjną fobią. Tu chodzi podobnie jak w scenie z Józefem, który też "wziął ją do siebie" o przyjęcie jej nastawienia serca w całkowitym zawierzeniu Panu. Jeżeli miłość do Pana polega na wykonywaniu Jego przykazań to miłość do Matki też polegać może na wykonywaniu Jej wezwania, żeby czynić wszystko co Syn każe. Ja tak rozumieć słowa św. Franciszka Salezego.

Dzięki Mała Drogo za mądre komentarze. Masz u mnie plusy ale na więcej na tym forum trudno ci będzie liczyć skoro minusują cię nawet za cytat z "Dzienniczka". Pozdrawiam.

śwjacenty, jest mi naprawdę przykro i wstyd za niektóre aroganckie wypowiedzi moich braci Katolików. Przepraszam... i proszę Cię o modlitwę za nas, Katolików, o wyzbycie się letniości i pychy.
Pragnę także dodać, że pierwszy raz w życiu spotkałem się z Protestantem który z takim szacunkiem, miłością i zrozumieniem podchodzi do Katolików. Twoja postawa napawa mnie wielką nadzieją na to, że modlitwa Jezusa o jedność zostanie kiedyś wysłuchana. Z całego serca Dziękuję!
Pozdrawiam.

Dzięki Przyjacielu, że przytoczyłeś różnicę między "latrią" i "dulią" bo teraz może "tomek" zrozumie co miałem na myśli pisząc o szacunku dla Maryji. Dobrze też, że wspomniałeś, iż modlitwa za wstawiennictwem świętych "nigdy nie była uważana za konieczną do zbawienia", bo na tym forum jest wielu, którzy odmawiają mi z tego powodu prawa do bycia chrześcijaninem, z góry zakładając, że nie mam szacunku dla świętych bohaterów wiary. Wzajemne modlitwy za siebie są nam przykazane i naturalne we wspólnocie wierzących. Jeżeli miłość przekracza granicę śmierci to ci, którzy nas kochali tutaj, kiedy znaleźli się po "tamtej stronie życia" kochają nas nadal i dobrze nam życzą. Oczywiści ich życzenia nie miałyby żadnej mocy tak jak i nasze wzajemne modlitwy, gdyby nie orędowanie za nami samego Pana Jezusa. Protestancka krytyka wzywania świętych sprowadza się do pytania o to, czy zmarli (w sensie: żyjący w Panu po "tamtej stronie") mogą słyszeć nasze modlitwy. W biblii raczej odnajdujemy ostrzeżenie, żeby nie wzywać zmarłych. Czy tłumaczenie, że słyszą, bo są w Panu, nie oznacza, że Zbawiciela, który jest pośrednikiem między człowiekiem a Bogiem, czynimy pośrednikiem między człowiekiem a człowiekiem ? Jestem omylny i nie potrafię kategorycznie rozsądzić, ale czytam w Hebr. 13. 7 żebym rozpatrując koniec życia tych, co głosili Słowo Boże naśladował ich wiarę i to staram się czynić. Pozdrawiam.

Szanowny "tomku" mam wrażenie, że nie czytasz całych wpisów i redagujesz odpowiedzi w ciemno. Dlatego na twój zarzut unikania słowa CZEŚĆ cytuję wpis podpisany jako 'odpowiedź",na który się powołałem: "Katolicy nie czczą świętych jak Boga. Odróżnia się dwa rodzaje kultu: tzw. z łaciny "latrię" czyli kult uwielbienia, należny Trójcy Świętej i "dulię", czyli kult szacunku, którym obdarza się świętych, a którego podgatunkiem jest "hiperdulia", która jest należna Maryi, jako Matce Boga."
Muszę też jeszcze raz (jak w szkole :)) zwrócić ci uwagę,że nie twierdziłem jakoby apostołowie w dniu pięćdziesiątnicy mówili niezrozumiałymi językami ("bełkotali" jak to raczyłeś nazwać). Napisałem, że mówili językami obcymi czyli cudzoziemskimi tak, że przybysze z różnych krajów słyszeli własną mowę i rozumieli głoszoną ewangelię. Pozwoliłem sobie w tym miejscu wkleić cytaty ze strony: Katolicka wspólnota charyzmatyczna Odnowy w Duchu Świętym
w Warszawie "PÓJDŹ ZA MNĄ", na której możesz przeczytać, że: "Dar języków jest jednym z darów Ducha Świętego, który objawia się u człowieka jako ustna forma modlitwy uwielbienia Boga lub prorokowania w Jego Imię - wypowiadana lub wyśpiewywana z użyciem słów w konkretnym obcym języku (nieznanym osobie modlącej się) lub w swobodnej artykulacji sylabowej nie oznaczającej żadnego języka używanego gdzieś na świecie (podobny jest do beztroskiego gaworzenia małego dziecka). Dar języków może być tłumaczony przez osoby obdarzone darem rozumienia (tłumaczenia) języków. Orygenes rozumiał dar języków opisywany przez Apostoła Pawła w 1 Kor 14 jako zdolność komunikowania się w istniejących językach. Podobnie Także Augustyn (360-430) rozumiał mówienie językami tylko i wyłącznie jako dar porozumiewania się w jakimś faktycznie istniejącym języku obcym, którego dana osoba uprzednio się nie uczyła.(...) W pismach św. Augustyna, można odkryć ślad pewnego intrygującego sposobu modlitwy. Takie zachowanie się ludzi podczas modlitwy doktor Kościoła określa łacińską nazwą iubilatio. W wielu szczegółach opisuje, jak taka jubilacja wygląda, czego jest wyrazem i czemu powinna służyć.Po pierwsze, jubilacja jest to modlitwa głośna, ale obywająca się bez sylab jakichś konkretnych słów. Powodem zastosowania takiej formy ekspresji jest niemożność wypowiedzenia wielkości tajemnic wiary. Jeśli nie potrafimy wypowiedzieć, to wznieśmy jubilację (iubilemus), pisze Augustyn. Chrześcijanin, przeżywając, że dobry jest Bóg, z jednej strony doświadcza, że nie potrafimy tego wyrazić, a z drugiej strony wie, że Bóg nie pozwala nam zamilczeć. W najgłębszym ujęciu przejawia się w ten sposób niewyrażalność ostatecznych tajemnic wiary. Słowa Wcielonego nie da się wyrazić nawet najmądrzejszymi ludzkimi słowami, można je zaś wypowiedzieć raczej przez odgłosy zachwytu. Taką jubilację miał na myśli św. Paweł pisząc: „Podobnie i Duch wspiera nas w niemocy naszej; nie wiemy bowiem o co się modlić, jak należy, ale sam Duch wstawia się za nami w niewysłowionych westchnieniach.” (Rz 8, 26) A to cytat z pism sługi Bożego ks. Kaffarellego: "Tajemnicza istota wyzwala modlitwę chrześcijanina. Ukierunkowuje i zanosi ją do Ojca Wszechmogącego. Św. Paweł tłumaczy ten wspaniały dar następująco: „Duch św. przychodzi na pomoc naszym słabościom, gdyż my nie potrafimy modlić się, jak należy; Duch św. modli się za nas..." Na koniec jeszcze z katolickiej OPOKI: "Powszechnie uważa się, że najczęstszym darem, który otrzymują właśnie członkowie Odnowy w Duchu Świętym, jest glosolalia. – To modlitwa, w której nie ma wyraźnych słów. Służy dziękczynieniu i uwielbieniu Pana Boga". Pozdrawiam i zachęcam do uwielbiania tylko na osobności bo jak cię ktoś obcy usłyszy to pomyśli jak ostrzegał św. Paweł, że szalejesz (Rzym. 14. 23)(czy byłaby taka obawa, gdyby modlitwy językami brzmiały tylko jak w dniu pięćdziesiątnicy w językach cudzoziemskich?) .

tomek, ale ja to wszystko wiem co tutaj przytaczasz. Jest jeden Bóg i jeden Kościół. Niech mnie Bóg broni, abym miał świadomie wyrzucić chociażby jeden przecinek z Katechizmu Kościoła Katolickiego! To jest prawda co piszesz, lecz nie podoba mi się sposób w jaki to czynisz. Aby zrozumieć drugiego człowieka trzeba się nad nim pochylić z miłością a nie grzmieć na niego z wysokości. Naprawdę myślisz, że tak czyniąc kiedyś staniemy się jedno? Gorliwość o Kościół pożera mnie i nie mogę znieść tego jak Ciało Chrystusa jest rozszarpywane! Jak przez jakieś hieny!

Przeciwstawianie Franciszka jego poprzednikom uważam za niestosowne, nadto autor nie przytacza żadnych argumentów a więc jest gołosłowne.

Ile razy trzeba powtarzać, żeby do zakutych główek dotarło, że Święta Inkwizycja na swoje czasy była niezwykle postępową instytucją, ukrócająca okrutne praktyki świeckiego wymiaru sprawiedliwości. W przeciwieństwie do państw i księstw opanowanych przez herezje, przypadki wydawania oskarżonych świeckiemu wymiarowi sprawiedliwości celem wykonania wyroku były sporadyczne. Natomiast taki Kalwin posyłał na stos lub mordował w inny wyrafinowany sposób każdego, kto się jemu osobiście naraził. W sumie mały człowieczek nie zdolny do wielkoduszności.

Potwierdzam, że inkwizycja była w epoce stosów sądem, który wprowadzał nowoczesne zasady np. prawo do obrońcy. Niestety wokół świętego oficjum urosła "czarna legenda". Skorygować muszę jednak stwierdzenie o rzadkim wydawaniu sądzonych świeckiemu wymiarowi sprawiedliwości w celu wykonania wyroku. Inkwizycja jako sąd kościelny nie zajmowała się wykonywaniem wyroków i zawsze wydawała sądzonych władzy świeckiej, która podpalała stosy.