Po pielgrzymce: Spotkaliśmy szczęśliwego Człowieka

Dla mnie jako dla księdza wizyta papieska była wielką szkołą autentycznego życia i duszpasterstwa. Jan Paweł II daje nam, księżom, piękny wzór, jak mamy się modlić, jak przezwyciężać różnorakie ludzkie niemoce, jak uczyć się wewnętrznej wolności, jak prowadzić dialog młodzieżą, jak przygotowywać się do kazań, jak pomagać bezdomnym i bezrobotnym, jak wspomagać ludzi walczących ze złem, jak chronić dzieci i młodzież przed zepsuciem. W każdej pielgrzymce papieskiej podziwiam precyzję słów przygotowanych przez "naszego" Papieża "dla swoich umiłowanych rodaków". On się nami interesuje. On nami żyje. Właśnie dlatego, przyjeżdżając do nas raz na kilka lat, dobrze wie, co nam powiedzieć. Jego słowa nie są jednak przygotowywane w ostatnich kilku tygodniach przed pielgrzymką, ale one rosną w nim dla nas w ciągu lat: od pielgrzymki do pielgrzymki. Homilie papieskie są najlepszym wzorem nowoczesnego kaznodziejstwa. Aby "dobrze mówić" do ludzi, trzeba ich kochać, trzeba się nimi interesować, trzeba wiedzieć "co im w duszy gra". Papież dobrze wie, co "nam gra w duszy" i dlatego jego słowo odnajduje taki mocny oddźwięk w naszych sercach.

I jeszcze jeden piękny rys papieskiej szkoły w tych niezapomnianych dniach. Jan Paweł II uczył nas prostego, dziecięcego nabożeństwa do Matki Najświętszej. Wyznaje szczerze, iż jego serce "wychowywała Matka Boża Kalwaryjska", z którą "był związany od dziecinnych lat". Jej zawierza całe swoje dotychczasowe życie i całą swoją przyszłość: "Matko Najświętsza, Pani Kalwaryjska, wypraszaj także i mnie siły ciała i ducha, abym wypełnił do końca misję, którą mi zlecił Zmartwychwstały. Tobie oddaję wszystkie owoce mego życia i posługi; Tobie zawierzam losy Kościoła; Tobie polecam mój naród; Tobie ufam i Tobie raz jeszcze wyznaję: Totus Tuus, Maria! Totus Tuus".

W ciągu tych trzech dni spotykaliśmy Człowieka starego i utrudzonego życiem, ale jednocześnie Człowieka szczęśliwego.