Ecclesia in Oceania

Życie kapłanów

49. Od czasu Soboru Watykańskiego II, kapłani musieli stawiać czoło zmianom, rozwojowi i wyzwaniom współczesnego społeczeństwa. Ojcowie Synodu zauważyli „stałą wierność i zaangażowanie kapłanów w ich posłudze. Ta wierność tym bardziej wywiera wrażenie, gdy jest przeżywana w świecie niepewności, izolacji, zagonienia, a czasami, obojętności i apatii. W wierności kapłanów widzimy potężne świadectwo Chrystusowego współczucia wobec wszystkich ludzi, i chwalimy ich za to” .

Życie kapłańskie jest całkowicie wzorowane na przykładzie Chrystusa, który wydał samego siebie, aby wszyscy mogli mieć życie w pełni. Poprzez kapłaństwo święceń, obecność Chrystusa jest widzialna pośród wspólnoty. Nie znaczy to, że kapłani są wolni od ludzkiej słabości albo grzechu. Dlatego też każdy kapłan potrzebuje nieustannego nawrócenia i otwartości na Ducha Świętego, aby pogłębiać swoje kapłańskie oddanie w wierności Chrystusowi. „Aby zachować tę wierność, Synod przynagla wszystkich duchownych do odnowienia swoich wysiłków wzorowania swojego życia modlitwy na Chrystusowym oraz do przyjęcia stylu życia odbijającego Chrystusowe życie prostoty, zaufania Ojcu, szczodrości wobec ubogich i identyfikowania się z bezsilnymi” .

Synod był świadomy zachwiania się tożsamości kapłańskiej, w szczególności oczerniania kapłańskiego celibatu w świecie, na który wpływ mają wartości przeciwne wymaganiom Ewangelii. Celibat kapłański stanowi głębokie misterium zakorzenione w miłości do Chrystusa i wzywa do radykalnego, miłosnego i wszechobejmującego związku z Chrystusem i Jego Ciałem – Kościołem. Celibat jest Bożym darem dla powołanych do przeżywania życia chrześcijańskiego jako kapłani i jest wielką łaską dla całego Kościoła, świadectwem całkowitego daru z siebie dla Królestwa. Wiecznie młode wartości ewangelicznego celibatu i czystości powinny być bronione i wyjaśniane przez Kościół w kulturach, które ich nigdy nie znały oraz we współczesnych społeczeństwach, gdzie te wartości są mało zrozumiałe albo niedoceniane. Coraz głębsze badanie chrześcijańskiego misterium celibatu pomoże tym, którzy przyjęli ten dar, aby żyć nim wierniej i spokojniej .

Sobór Watykański II nauczał: „wszyscy prezbiterzy, ustanowieni przez święcenia w stanie kapłańskim, związani są ze sobą najściślejszym braterstwem sakramentalnym; szczególnie zaś w diecezji, której służbie są oddani pod zwierzchnictwem własnego biskupa, tworzą jeden zespół prezbiterów” . Rzeczywiście, kapłani ze swym biskupem tworzą wyjątkową wspólnotę, często nazywaną prezbiterium. W szczególny sposób communio prezbiterium znajduje liturgiczny wyraz w obrzędzie święceń kapłańskich i w koncelebrze Eucharystii z biskupem, zwłaszcza podczas Mszy Krzyżma w Wielki Czwartek. Kapłani chorzy, starsi i emerytowani mają specjalne miejsce w prezbiterium. Jako znak uznania przez Kościół ich wierności, muszą oni zawsze otrzymywać odpowiednią pomoc i wsparcie. Kapłani, którzy wycofali się z odpowiedzialności administracyjnej powinni czuć, że mają stale cenne miejsce wśród prezbiterium .