V Dzień Papieski (16 października 2005)

On rozda miłość, jak dziś mocarze
Rozdają broń,
Sakramentalną moc on pokaże,
Świat wziąwszy w dłoń.

Mocarze tego świata bardzo się go przestraszyli. Tak bardzo, że przeciwko niemu sięgnęli po broń. Myśleli, że jeśli go zabiją, ocalą swój świat, w którym tylko oni o wszystkim decydują. Zdecydowali się go zamordować, gdy zobaczyli na własne oczy, że zaledwie dwa lata po rozpoczęciu jego pontyfikatu, jego służby w Watykanie i na całym świecie, jego służby w Kościele, świat wymyka się z ich rąk, że zaczynają się dokonywać ogromne zmiany. Chcieli rozwiązać problem tak, jak to robili tysiące razy wcześniej, po prostu usuwając niewygodnego człowieka. Nie przewidzieli, że w rzeczywistości chcą walczyć z Bogiem. Zamach, o którym specjaliści mówią, że był bardzo prosty do przeprowadzenia, się nie udał. Papież przeżył.

Nie tylko przeżył. Wskazał broń, którą posługuje się sam Bóg. Przypomniał, że najsilniejsza jest miłość. Wskazał Boże Miłosierdzie jako siłę, której nie da się pokonać.

Gołąb mu słowa – słowem wyleci,
Poniesie wieść,
Nowinę słodką, że Duch już świeci
I ma swą cześć;
Niebo się nad nim – piękne otworzy
Z obojgu stron,
Bo on na tronie stanął i tworzy
I świat – i tron.

Jan Paweł II mocno wierzył w działanie Ducha Świętego w Kościele i w jego życiu. Dostrzegał znaki jego działania. A świat nie zawsze to widział. Niektórzy dostrzegli obecność Ducha Świętego w dziele Jana Pawła II dopiero wtedy, gdy wiatr - biblijny znak Ducha Świętego - zamknął księgę Ewangelii na jego trumnie. Czyż trzeba wyraźniejszego potwierdzenia, że Bóg był cały czas z nim i przez niego działał? Czyż trzeba potwierdzenia, że mocą Ducha Świętego Jan Paweł II przemieniał ludzkie serca i cały świat? Kto słyszał w roku 1979 wielkie wołanie pod krzyżem stojącym w centrum Warszawy „Niech zstąpi Duch Twój, niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi” i widział, co się na tej ziemi zaczęło dziać, nie ma wątpliwości, że Papież Polak był narzędziem Ducha Świętego.