Potrzeba świadectwa życia konsekrowanego

3. Musimy stwierdzić z całą stanowczością, że również dzisiaj potrzebne jest świadectwo życia konsekrowanego, aby człowiek nigdy nie zapomniał, że jego prawdziwym wymiarem jest wieczność. Człowiek został przeznaczony do tego, by zamieszkać „nowe niebo i nową ziemię” (por. 2 P 3,13) i głosić, że źródłem ostatecznego szczęścia jest tylko nieskończona miłość Boża. O ileż uboższy byłby nasz świat, gdyby pomniejszyła się w nim obecność ludzi oddanych całym życiem tej miłości. O ileż uboższe byłoby społeczeństwo, gdyby nikt nie kierował jego spojrzenia tam, gdzie bije źródło prawdziwej radości.

Uboższym stałby się również Kościół, gdyby zabrakło tych, którzy konkretnym i przekonującym przykładem ukazują trwały sens ofiarowania własnego życia dla królestwa Bożego. Lud chrześcijański potrzebuje mężczyzn i kobiet, którzy w ofiarowaniu samych siebie Bogu znajdują pełne usprawiedliwienie swego istnienia i pragną w ten sposób być „światłem narodów” i „solą ziemi”, budowniczymi nadziei dla wszystkich, którzy rozważają wieczystą nowość chrześcijańskiego ideału.

4. Nie możemy ukrywać, że w niektórych regionach świata zmniejsza się liczba tych, którzy postanawiają poświęcić się Chrystusowi. Potrzebny jest zatem coraz większy wysiłek modlitwy oraz odpowiednie inicjatywy, by te tendencje nie przyniosły poważnych szkód ludowi Bożemu.

Wzywam więc współbraci w biskupstwie, by szerzyli wiedzę o życiu konsekrowanym i szacunku dla niego zarówno wśród duchowieństwa, jak i świeckich. Winni zadbać zwłaszcza o to, aby w seminariach duchownych nie brakło kursów i wykładów ukazujących wartość konsekracji do wyłącznej służby Bożej.
Proszę następnie kapłanów, by nie rezygnowali z proponowania młodym tego wzniosłego i szlachetnego ideału.

Wiemy wszyscy, jak potrzebny jest przewodnik duchowy, aby ziarna powołań, posianych „pełną ręką” przez łaskę, mogły rozwinąć się i dojrzewać. Wzywam katechistów, by dochowując wierności doktrynie, ukazywali ten Boży dar, który Pan przekazał swemu Kościołowi. Rodzicom pragnę powiedzieć, ufając w ich chrześcijańską wrażliwość umacnianą żywą wiarą, że zaznają radości Bożego daru, która wkroczy do ich domu, jeśli ich syn lub córka zostaną powołani przez Pana do Jego służby.

Zwracam się z gorącym wezwaniem do teologów i autorów książek o tematyce religijnej, aby starali się ukazywać zgodnie z tradycją katolicką teologiczne znaczenie życia konsekrowanego. Polecam wychowawcom, aby często ukazywali wielkie postaci osób konsekrowanych, zakonnych i świeckich, które służyły Kościołowi i społeczeństwu na różnych polach. Rodzinom zakonnym i instytutom życia świeckiego przypominam, że pierwszą i najbardziej skuteczną formą duszpasterstwa powołań jest świadectwo, które wyraża się w życiu pełnym radości w służbie Pana.