Potrzeba świadectwa życia konsekrowanego

Czcigodni Bracia w biskupstwie,
Drodzy Bracia i Siostry na całym świecie!

1. „A uczniów napełniało wesele i Duch Święty” (Dz 13,52). Słowa te odczytujemy podczas liturgii IV niedzieli wielkanocnej. Rzeczywiście, widząc wzrastającą liczbę tych, którzy odnajdują ukryty skarb królestwa niebieskiego i zostawiają wszystko, by poświęcić się wyłącznie sprawom Pana (por. Mt 13,44), wspólnota doznaje wielkiej radości, mającej swe źródło w słowie Bożym oraz w tajemniczym działaniu Ducha Bożego. Umocniony tymi słowami księgi świętej i doświadczeniem tej radości, Kościół obchodzi co roku specjalny Dzień Modlitw o Powołania, ufając obietnicy, że o cokolwiek poprosi Ojca w imię Chrystusa, to otrzyma (por. J 16,23).

W chwili, gdy zbliżają się już tegoroczne obchody Dnia, pragnę zaprosić was do modlitwy o to, aby dzięki działaniu Ducha Świętego coraz większa liczba wiernych, a zwłaszcza młodych, umiała przyjąć miłość Boga „z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił” (Pwt 6,5; por. Mk 12,30; Mt 22,37) i służyć Mu w tych szczególnych formach życia chrześcijańskiego, które się urzeczywistniają przez konsekrację do wyłącznej służby Bożej. Wyraża się ona na różne sposoby, zarówno w stanie kapłańskim, jak i poprzez złożenie ślubów zakonnych, przez życie w klasztorze lub we wspólnocie apostolskiej, albo też w stanie świeckim.

2. Sobór Watykański II uznał, że ten „specjalny dar” jest znakiem wybrania, jako że pozwala przyjmującym go przystosować się głębiej „do życia w dziewictwie i ubóstwie, które to życie obrał sobie Chrystus Pan, a także Matka Jego Dziewica” (por. Lumen gentium, 46).

Mój czcigodny poprzednik Paweł VI napisał, że życie konsekrowane jest „uprzywilejowanym świadectwem nieustannego poszukiwania Boga, jedynej i niepodzielnej miłości do Chrystusa, całkowitego oddania się sprawie szerzenia Jego królestwa. Bez tego konkretnego znaku miłość ożywiająca cały Kościół może stać się oziębła, paradoks Ewangelii może utracić swą ostrość, a «sól» wiary zwietrzeć w świecie ulegającym sekularyzacji” (Evangelica testificatio, 3). Powołanie osób konsekrowanych oznacza bowiem aktywne głoszenie Ewangelii poprzez dzieła apostolskie oraz posługę miłosierdzia, sprawowaną na sposób autentycznie kościelny. Kościół w ciągu swych dziejów ożywiany był zawsze i umacniany przykładem licznych zakonników i zakonnic, świadków bezgranicznej miłości do Pana Jezusa, a w czasach nam współczesnych znalazł mocne oparcie w osobach konsekrowanych, które żyjąc w stanie świeckim, chcą być dla świata zaczynem uświęcenia i inicjatorami przedsięwzięć czerpiących natchnienie z Ewangelii.