*Chrystus nas odkupił uwalniając nas od zła; odpuścił nam grzechy

4. Dziękuje Rzym, dziękuje Biskup Rzymu, przy grobach Apostołów, przy katakumbach Męczenników, którzy znaczą ziemski początek Kościoła, a zarazem stale otwierają tajemnicę Świętych Obcowania.
Jesteśmy z tymi Męczennikami i Świętymi wszystkich wieków we wspólnocie życia, ponieważ wszyscy uczestniczymy w tym samym życiu Chrystusa Zmartwychwstałego.

Dziękuje Rzym - dziękują wszystkie Kościoły na całym okręgu ziemi.

We wspólnocie powszechnej Kościoła dane nam było rozpocząć ten Jubileuszowy Rok Odkupienia - i wspólnie go przeżywać.

Kościół bowiem jest wspólnotą wspólnot zespolonych jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Dziękujemy więc dzisiaj za wszystko, co ze względu na ten Jubileuszowy Rok dokonało się w każdej wspólnocie - za wszystko, co dokonało się w każdym człowieku.

Stolica Piotrowa dziękuje wszystkim pielgrzymom, którzy ją w tym świętym czasie nawiedzali.
Ona także pielgrzymowała duchem do wszystkich, którzy usłyszeli wezwanie: „Otwórzcie drzwi Odkupicielowi”.

A bramy Roku Świętego otwarte w rzymskich bazylikach otwierały się wszędzie tam, gdzie wyznawcy Chrystusa przybywali, ażeby zaczerpnąć ze „zdrojów zbawicielowych” (por. Iz 12,3), z obfitości Jego Odkupienia.

5. Dziś te bramy zostaną zamknięte, by w mocy utrzymać tradycję i symbol.

Każdy czas pełen szczególnej treści ma z konieczności swój właściwy rytm.

Ale przecież właśnie dziś raz na zawsze otwarta została brama grobu Chrystusa!

On, który jest Zmartwychwstaniem i Życiem (por. J 11,25), nie przyjmuje grobowego kamienia - i nie zna zamkniętych bram.

6. Tak przeto w imię Zmartwychwstania przy otwartej zaworze grobu Pana zamykamy świętą bramę nadzwyczajnego jubileuszu, ażeby nie przestawała wołać: otwórzcie drzwi Odkupicielowi.

Chrystus zmartwychwstał i stoi przed sercem każdego człowieka, pragnąc wejść do niego: „oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nimi wieczerzał a on ze mną” (Ap 3,20).

Niech się otworzą Chrystusowi drzwi serca człowieka, który pozostaje dla siebie niezrozumiałą zagadką („człowiek - istota nieznana”), dopóki nie oświeci go Chrystus.

Otwórzcie Mu drzwi!
I otwórzcie Mu drzwi do rodzin, do ludzkich środowisk, do społeczeństw, do narodów i ludów.
Otwórzcie Mu drzwi do całej naszej trudnej współczesności, do tej cywilizacji narastających przeciwieństw,
- w której przesilają się: żarliwe pragnienie pokoju i gorączkowe przygotowanie wojennych środków zniszczeń,
- w której przesilają się: bogactwo wypływające z postępu materialnego i technicznego oraz skrajny niedostatek i nędza okupione śmiercią - z głodu czy pragnienia - milionów dzieci, mężczyzn i kobiet,
- w której przesilają się: powszechne pragnienie godności człowieka i jego praw oraz gwałcenie tych praw, aż do brutalnych form przemocy, gwałtu i uścisku sumień, tortur i terroryzmu,
- w której przesilają się: zabiegi zmierzające do zabezpieczenia i przedłużenia ludzkiego życia oraz niszczenie tego życia w różnej postaci, nie oszczędzające nienarodzonych i cierpiących, w których tkwi jeszcze tchnienie życia,
- w której przesilają się: nadzieja ożywiana wspaniałymi osiągnięciami nauki i technologii, oraz zwątpienie wywoływane perspektywą zgubnego ich użycia, do jakiego skłonny jest człowiek w każdej dziedzinie.
Otwórzcie drzwi Chrystusowi do tej naszej trudnej współczesności, do cywilizacji narastających przeciwieństw - pozwólcie Mu szczepić Odkupienie i cywilizację miłości.

Nadejdzie dzień, w którym dzieło to wypełni się ostatecznie.

Kto wierzy, wie: w Chrystusie ostatnie słowo nie należało do śmierci. Zmartwychwstając zatriumfował On nad nią i nad grzechem.

Zatriumfował nad nimi także dla człowieka, w którego ciele umarł i zmartwychwstał.

Człowiekowi, wszystkim ludziom pragnie On przekazać to życie, które zdobył na krzyżu.

Od człowieka, od wszystkich ludzi oczekuje dobrowolnej odpowiedzi serca oczyszczonego pokutą i przebaczeniem.

Niech się otworzą ludzkie serca na przyjęcie daru Chrystusa.

Pozwólcie Odkupicielowi przeprowadzić ludzkość przez próg drugiego i trzeciego Tysiąclecia, ku lepszej przyszłości.

7. O Chryste!

Ukrzyżowany i Zmartwychwstały!
Dziękujemy Ci!
Przepraszamy Cię:
- za wszelkie zło, jakie narasta w sercu człowieka i w świecie,
- za wszelkie dobro zaniedbane w tym świętym Roku Odkupienia: przepraszamy Cię!
Uwielbiamy Cię w Twoim Zmartwychwstaniu!

Jak Tomasz-apostoł, który zrazu nie wierzył w Twoje Zmartwychwstanie, dotykamy znaków naszego Odkupienia na Twoich rękach, nogach, w boku - i z żywą wiarą wołamy: „Pan mój i Bóg mój!” (J 20,28).
Przyjmij to wołanie: to wielkanocne orędzie Kościoła.

Niech odezwie się szerokim echem w pozdrowieniach radości wypowiedzianych w różnych językach, w których wiarę Zmartwychwstania wyznają i głoszą Twoi uczniowie na całym kręgu ziemi.

Z Placu św. Piotra na Watykanie, w Wielką Niedzielę 1984 r.