Homilia wygłoszona w katedrze Matki Bozej Nieustającej pomocy w Astanie

Serdeczną myślą ogarniam was, drodzy kapłani, zakonnicy, zakonnice i seminarzyści Kazachstanu, Uzbekistanu, Tadżykistanu, Kirgizistanu, Turkmenistanu, Rosji i innych krajów tego regionu. Obejmuję was wszystkich z głębokim szacunkiem dla wielkoduszności i wierności, z jaką wykonujecie swoje zadania. Za wwaszym posrednictwem pragnę zwrócić się do waszych wspólnot z poszczególnymi chrześcijanami, którzy je tworzą. Najdrożsi bracia i siostry! Pozostańcie zawsze wierni wobec Pana życia. Budujcie razem Jego żywą świątynię, jaką jest wspólnota kościelna, rozsiana na całym tym obszernym regionie euroazjatyckim.

3. Odbudować świątynię Pana: do tej misji zostaliście powołani i jej poświeciliście się. Myśli moje kierują się ku waszym wspólnotom, kiedyś rozproszonym i prześladowanym. Mam w duchu i w sercu niewypowiedziane próby tych, którzy cierpieli nie tylko z powodu fizycznego wygnania i więzienia, lecz także publicznie wyszydzeni i przemocy, ponieważ woleli nie wyrzekać się wiary.

Chcę tu przypomnieć między innymi błogosławionego Oleksa Zarytskiego, kapłana i męczennika, zmarłego w gułagu Dołynka, błogosławionego biskupa Mykytę Budkę, zmarłego w gułagu Karadżar; biskupa Aleksandra Chirę, przez ponad 20 lat wielkodusznego i umiłowanego pasterza Karagandy, który w swoim ostatnim liście napisał: "Powierzam moje ciało ziemi, mego ducha Panu, a moje serce daję Rzymowi. Tak, wraz z moim ostatnim tchnieniem pragnę wyznać całkowitą wierność namiestnikowi Chrystusa na ziemi".

Przypominam także ks. Tadeusza Fedorowicza, którego znałem osobiście, i który "wynalazł" nową formę duszpasterstwa deportowanych. Nawet jego książkę mam tu z sobą. Wspominam ich w tej Eucharystii, z wdzięcznością i miłością. Z ich cierpień w zjednoczeniu z krzyżem Chrystusa wytrysnęło nowe życie, waszej chrześcijańskiej wspólnoty.