Przemówienie pożegnalne Jana Pawła II wygłoszonego 27 IX na lotnisku w Erywaniu

3. Dziękuję tobie, ludu Armenii, za ciepło twojej przyjaźni, za modlitwę, jaką wspólnie wznosiliśmy, za twoje gorące pragnienie jedności chrześcijan. Dziękuję przede wszystkim za świadectwo twojej wiary; wiary, której nigdy nie porzuciłeś w mrocznych czasach; wiary, która pozostaje głęboko zakorzeniona w twoich rodzinach i w twoim życiu narodowym.

Od wieków Góra Ararat była symbolem stabilności i źródłem ufności dla narodu ormiańskiego. Często ta stałość i ufność bywały doświadczane przez przemoc i prześladowanie. Naród ormiański drogo zapłacił za swoją egzystencję, tak iż w waszym słownictwie "świętość" i "męczeństwo" stały się identyczne.

Straszliwe wydarzenia na początku XX wieku, które doprowadziły wasz naród na skraj wyniszczenia, długie lata totalitarnego ucisku, dewastacja spowodowana przez straszliwe trzęsienie ziemi: żaden z tych faktów nie zdołał pozbawić Ormian odwagi w odzyskaniu swej wielkiej godności.

4. To prawda, były to lata trudne i wasze serce było nieraz słabe i strwożone. Wielu waszych młodych ludzi opuściło ziemię, w której się urodzili; nie ma dość pracy i jest bieda. Trudno jest nadal pracować dla dobra wspólnego.

Ale, najdrożsi przyjaciele Ormianie, trwajcie mocni w nadziei! Pamiętajcie, że swoją nadzieję złożyliście w Chrystusie i powiedzieliście Mu "tak" na wieki. Wsparci przez waszych ormiańskich braci i siostry z całego świata zaangażowaliście się w budowanie swego kraju i społeczeństwa w wolności.

Dojrzał czas, aby wasz Naród zebrał na nowo zasoby kulturalne i duchowe energie w wielkim wspólnym wysiłku poparcia dla swego rozwoju i dobrobytu na fundamencie podstawowych prawd chrześcijańskiego dziedzictwa: godności każdej ludzkiej istoty, centralnego miejsca osoby w każdej relacji i sytuacji, moralnego imperatywu do równości dla wszystkich i solidarności ze słabymi i uboższymi. Modlę się do Pana, aby liderzy Armenii i innych narodów regionu wykazali mądrość i wytrwałość w odważnym kroczeniu drogą pokoju, gdyż bez pokoju nie może być prawdziwego postępu i dobrobytu.