Benedykt XVI wezwał Kościół w Afryce do pracy dla pojednania i pokoju

Znajdujemy się obecnie w chwili historycznej, gdy zbiegają się ze świeckiego punktu widzenia: odzyskana niepodległość a z kościelnego punktu widzenia wydarzenie II Soboru Watykańskiego. W tym okresie Kościół w Afryce przygotował i towarzyszył budowaniu nowej tożsamości narodowej, a równolegle usiłował wytłumaczyć własnymi drogami tożsamość Chrystusa. Wraz z coraz większą afrykanizacją hierarchii, w ślad za święceniami udzielonym przez Piusa XII biskupom z waszego kontynentu szybko zaczęła rozwijać się refleksja teologiczna.

Dobrze byłoby, gdyby wasi teologowie nadal badali głębię tajemnicy Trójcy Świętej oraz jej znaczenie dla codziennego afrykańskiego życia. Obecny wiek być może pozwoli, z Bożą pomocą, na odrodzenie na waszym kontynencie, ale z pewnością w innej, nowej formie cieszącej się wielkim prestiżem Szkoły Aleksandryjskiej. Dlaczego by nie ufać, że mogłaby dać ona współczesnym Afrykańczykom i Kościołowi powszechnemu wielkich teologów i mistrzów duchowych, którzy mogliby przyczynić się do uświęcenia mieszkańców tego kontynentu i całego Kościoła? Pierwsze Specjalne Zgromadzenie Synodu Biskupów dla Afryki dopomogło we wskazaniu kierunków, które należy obrać i uświadomiła między innymi konieczność pogłębienia i urzeczywistnienia tajemnicy Kościoła-Rodziny.

Chciałbym teraz zasugerować pewną refleksję odnośnie specyficznego tematu Drugiego Zgromadzenia Specjalnego Synodu Biskupów dla Afryki, to znaczy pojednania, sprawiedliwości i pokoju.

Zgodnie z II Ekumenicznym Soborem Watykańskim: „Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” („Lumen gentium”, 1). Aby dobrze wypełnić właściwą sobie misję Kościół musi być wspólnotą osób pojednanych z Bogiem i ze sobą nawzajem. W ten sposób może on przepowiadać współczesnemu społeczeństwu Dobrą Nowinę pojednania. Niestety w wielu miejscach doświadcza ono konfliktów, aktów przemocy, wojen i nienawiści. Niestety wasz kontynent nie został oszczędzony.

Był on i jest nadal teatrem poważnych tragedii domagających się prawdziwego pojednania między ludami, grupami etnicznymi i poszczególnymi ludźmi. Dla nas chrześcijan owo pojednanie jest zakorzenione w miłości miłosiernej Boga Ojca i dokonuje się przez osobę Jezusa Chrystusa, który w Duchu Świętym ofiarował wszystkim łaskę pojednania. Jego konsekwencje ukażą się następnie w sprawiedliwości i pokoju, niezbędnych do budowy lepszego świata.