Audiencja środowa: O Boecjuszu i Kasjodorze

Papież powiedział po polsku:

„Witam obecnych tu Polaków. Już niebawem będziemy przeżywali Wielki Tydzień Męki Pańskiej. Będziemy wnikać w tajemnice miłości Boga, który „własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał” (Rz 8, 32). Otwórzmy nasze serca na dar tej miłości, abyśmy wydawali dobre owoce nawrócenia. Niech Bóg wam błogosławi!”

Do Auli Pawła VI przybyło ok. pół tysiąca Polaków. Wśród nich był ordynariusz radomski, bp Zygmunt Zimowski.

Publikujemy cały tekst katechezy Benedykta XVI:

Drodzy bracia i siostry,
dziś chciałbym mówić o dwóch pisarzach kościelnych, Boecjuszu i Kasjodorze, których życie przypadło na lata największej udręki dla chrześcijańskiego Zachodu, a zwłaszcza dla Półwyspu Apenińskiego. Odoaker – król Herulów, plemienia germańskiego, zbuntował się, kładąc kres Cesarstwu Zachodniemu (476 r.), bardzo szybko jednak uległ Ostrogotom Teodoryka, którzy na kilka dziesięcioleci zapewnili sobie kontrolę nad półwyspem. Boecjusz, urodzony w Rzymie około roku 480 w szlacheckiej rodzinie Anicjuszów, jeszcze jako młodzieniec włączył się w życie publiczne i już w 25. roku życia piastował urząd senatora. Wierny rodzinnej tradycji zaangażował się w politykę w przekonaniu, że możliwe jest pogodzenie linii przewodnich rzymskiego społeczeństwa z wartościami nowych ludów. W tym nowym okresie spotkania kultur za swe posłannictwo uważał pojednanie i powiązanie obu tych kultur: klasycznej rzymskiej z rodzącą się Ostrogotów. Równie aktywny politycznie był również pod panowaniem Teodoryka, który początkowo bardzo go cenił.

Mimo działalności publicznej Boecjusz nie zaniedbał studiów, zgłębiając w szczególności zagadnienia natury filozoficzno-religijnej. Ale napisał także podręczniki do arytmetyki, geometrii, muzyki, astronomii: wszystkiemu temu przyświecał zamiar przekazania nowym pokoleniom i nowym czasom wielkiej kultury grecko-rzymskiej. W tej dziedzinie, to jest w zaangażowaniu na rzecz wspierania spotkania kultur, stosował kategorie filozofii greckiej dla zaproponowania wiary chrześcijańskiej, tu także poszukując syntezy między dziedzictwem helleńsko-rzymskim a orędziem Ewangelii. Właśnie z tego powodu Boecjusz uznany został za ostatniego przedstawiciela starożytnej kultury rzymskiej i pierwszego spośród intelektualistów średniowiecza.

Niewątpliwie najbardziej znanym jego dziełem jest „De consolatione philosophiae”, które napisał on w więzieniu, aby nadać jakiś sens niesprawiedliwemu pozbawieniu wolności. Oskarżono go bowiem o spisek przeciwko królowi Teodorykowi za to, że przed sądem stanął w obronie przyjaciela, senatora Albinusa. Był to jednak pretekst: w rzeczywistości bowiem Teodoryk, arianin i barbarzyńca, podejrzewał Boecjusza o sympatie do bizantyńskiego cesarza Justyniana. Sądzony i skazany na śmierć został stracony 23 października 524 roku, w wieku zaledwie 44 lat. Właśnie ze względu na swój dramatyczny koniec, może on przemawiać z głębi swego doświadczenia także do człowieka współczesnego, przede wszystkim zaś do bardzo licznych osób, które spotkał taki sam los z powodu niesprawiedliwości, panującej w tak wielu częściach „ludzkiego wymiaru sprawiedliwości”.