Od niedzieli kilkuset nowych świętych

W najbliższą niedzielę, 12 maja papież Franciszek kanonizuje na placu św. Piotra grupę ośmiuset męczenników z Otranto w regionie Apulia, na południowym-wschodzie Włoch, którzy oddali swe życie za wiarę pod koniec XV wieku oraz dwie założycielki zgromadzeń zakonnych: Kolumbijkę, Laurę Montoya Upegui (1874-1949) i Meksykankę, Marię Guadalupe García Zavala (1878-1963).

Ośmiuset męczenników oddało życie za wiarę pod koniec XV wieku. Kiedy w sierpniu 1480 r. muzułmańscy Turcy zajęli Otranto na południu Włoch, uwięzili wszystkich mężczyzn począwszy od 15. roku życia. Zażądali od nich przyjęcia islamu. Wówczas rzemieślnik Antoni Primaldo oświadczył w imieniu całej grupy, że wolą umrzeć, aniżeli wyrzec się wiary. On też jako pierwszy został zabity. Po nim ścięto pozostałych, wyprowadzając ich po pięćdziesięciu na wzgórze. Ciała leżały nie pogrzebane przez cały rok, dopóki chrześcijanie nie odbili miasta z rąk tureckich. Współmieszkańcy spontanicznie otoczyli ich czcią. W drugiej połowie XVIII wieku, w 1771 r., papież Klemens XII zatwierdził trwający „od niepamiętnych czasów” kult. 5 października 1980 r. Jan Paweł II odwiedził Otranto z okazji pięćsetlecia ich śmierci. Przed sześciu laty, w 2007 r., Benedykt XVI zatwierdził dekret o męczeństwie poniesionym przez tych wiernych świeckich za Chrystusa. W 2011 roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych rozpatrywała uzdrowienie za ich wstawiennictwem pewnej zakonnicy, która znajdowała się w fazie terminalnej choroby nowotworowej. 20 grudnia 2012 roku Benedykt XVI nakazał tej dykasterii opublikowanie dekretu o autentyczności cudu, a 11 lutego br. zapowiedział ich kanonizację na 12 maja.

W najbliższą niedzielę zostaną także kanonizowane dwie błogosławione, które żyły na przełomie XIX i XX wieku w Ameryce Łacińskiej.

Kolumbijka Laura Montoya Upegui (1874-1949) założyła Misjonarki Maryi Niepokalanej i św. Katarzyny ze Sieny. Była apostołką kolumbijskich Indian i mistyczką odnajdującą Boga w pięknie andyjskich lasów.

Urodziła się 26 maja 1874 r. w Jericó w Kolumbii. Jej ojciec zginął podczas wojny domowej, broniąc wiary i ojczyzny, kiedy Laura miała zaledwie dwa lata. Samotnej matce z trojgiem dzieci skonfiskowano cały majątek. Osierocona rodzina rozpoczęła wówczas wieloletnią tułaczkę, mieszkając u różnych krewnych.

W wieku 16 lat Laura rozpoczęła naukę w szkole dla nauczycieli w Medellín. Od tej pory pracą w szkole zarabiała na życie i szybko zdobyła uznanie jako wybitny pedagog.

Od wczesnej młodości dużo się modliła, a wszystkie przeciwności przyjmowała jako umartwienia. Modlitwa i asceza doprowadziły ją do głębokich przeżyć mistycznych. Praca w szkole pozwoliła jej poznać ciężki los kolumbijskich Indian i ich religijną ignorancję. Pragnęła coś dla nich zrobić. Marzyła o wielkim dziele misyjnym, by dotrzeć z Ewangelią do najbardziej oddalonych zakątków kraju.

W 1914 r. za radą bp. Massimiliana Crespy założyła własną wspólnotę zakonną: Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Maryi Niepokalanej i św. Katarzyny Sieneńskiej. 5 maja wraz z pięcioma siostrami wyruszyła na pierwszą wyprawę misyjną do Indian. Siostry postanowiły żyć jak oni: w ubóstwie, prostocie, zgodnie z ich zwyczajami, aby w ten sposób dotrzeć do ich dusz, a zarazem pokonać bariery dyskryminacji rasowej dzielące kolumbijskie społeczeństwo.

Na tę nowatorską działalność misyjną podejrzliwie patrzyła część kolumbijskiego duchowieństwa i społeczeństwa. Posłuszeństwem, pokorą i wytrwałością Laura oraz jej siostry dowiodły szczerości swych intencji i z czasem zjednały sobie pełne zaufanie Kościoła.

Założycielka uczyła swoje współsiostry odnajdywać Boga w środowisku, w którym się znalazły: w lasach równikowych i w Andach. Usiłowała zaszczepić w nich ducha misyjnego, aby wszelkimi siłami dążyły do pozyskania nowych dusz dla Boga.

Przez ostatnich 9 lat swego życia poruszała się na wózku inwalidzkim. Pomimo choroby nie zaniechała działalności misyjnej. Niestrudzenie kierowała zgromadzeniem, rozsyłając swe misjonarki po całym kraju i poza jego granice. Zmarła 21 października 1949 r. w Medellín po długiej agonii. W chwili jej śmierci zgromadzenie liczyło 467 sióstr pracujących na 90 placówkach w 3 krajach. Dziś misjonarki prowadzą działalność w 19 krajach Ameryki, Afryki i Europy.

Natomiast Meksykanka Maria Guadalupe García Zavala (1878 -1963) była założycielką zgromadzenia Służebnic św. Małgorzaty Marii i Ubogich. Mając 23 lata była zaręczona, jednak zerwała zaręczyny i pracowała jako pielęgniarka w szpitalu. Poświęcając się służbie najuboższym, potrzebującym i chorym, razem ze spowiednikiem założyła Zgromadzenie Służebnic św. Małgorzaty Marii i Ubogich przyjmując imię Lupita. W czasie meksykańskiej wojny domowej ukrywała prześladowanych kapłanów. Mottem matki Lupity były słowa: "Miłość do granic poświęcenia i wytrwałość aż do śmierci". Zmarła w wieku 85 lat. Beatyfikował ją papież Jan Paweł II w dniu 25 kwietnia 2004 roku na Placu św. Piotra w Watykanie.