Obudzi sie zapał

Ten duch pojednania jest oczywiście niezbędny także w wymiarze świeckim i wymaga otwarcia się na nadzieję, które powinno animować również życie społeczno-polityczne i gospodarcze kontynentu, jak miałem okazję to uwypuklić podczas spotkania z przedstawicielami instytucji politycznych, korpusu dyplomatycznego i reprezentantami religii. Przy tej okazji chciałem zaakcentować właśnie nadzieję, która powinna ożywiać drogę kontynentu podkreślając żarliwe pragnienie wolności, które zwłaszcza w tych miesiącach ożywia serca wielu ludów afrykańskich. Podkreśliłem następnie konieczność budowania społeczeństwa, w którym relacje między różnymi grupami etnicznymi i religijnymi będą charakteryzowały się dialogiem i zgodą. Zachęciłem wszystkich, by byli prawdziwymi siewcami nadziei w każdej rzeczywistości i w każdym środowisku.

Chrześcijanie są ze swej natury ludźmi nadziei, którzy nie mogą być obojętni wobec swoich braci i sióstr: przypomniałem tę prawdę także wielkim rzeszom zgromadzonym na niedzielnej celebracji eucharystycznej na Stadionie Przyjaźni w Kotonu. Ta niedzielna Msza św. była niezwykłą chwilą modlitwy i święta wiary, w której wzięło udział tysiące wiernych z Beninu i innych krajów afrykańskich, od starszych po najmłodszych: wspaniałe świadectwo jak wierze udaje się łączyć pokolenia i jak potrafi ona odpowiedzieć na wyzwania związane z każdym okresem życia. Podczas tej wzruszającej i uroczystej celebracji przekazałem przewodniczącym Konferencji Episkopatów Afryki posynodalną adhortację apostolską Africae munus, którą podpisałem dzień wcześniej w Ouidah. Jest ona przeznaczona dla biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnic, dla katechetów i świeckich całego kontynentu afrykańskiego. Powierzając im owoce Drugiego Zgromadzenia Specjalnego dla Afryki Synodu Biskupów, poprosiłem ich, aby ją przemyśleli z uwagą i żyli nią w pełni, aby skutecznie odpowiedzieć na wyzwania misji ewangelizacyjnej Kościoła pielgrzymującego w Afryce trzeciego tysiąclecia. W tym ważnym tekście każdy wierny znajdzie podstawowe linie, które poprowadzą i stanowić będą zachętę dla drogi Kościoła w Afryce, wezwanego aby być coraz bardziej „solą ziemi” i „światłem świata”.

Do wszystkich skierowałem apel, by byli niestrudzonymi budowniczymi jedności, pokoju i solidarności, aby w ten sposób współpracować w realizacji Bożego planu zbawienia dla ludzkości. Afrykanie odpowiedzieli na zachętą papieża z entuzjazmem, a na ich obliczach, w ich żarliwej wierze, w ich pełnym przekonania przywiązaniu do Ewangelii życia rozpoznałem po raz kolejny pocieszające znaki nadziei dla wielkiego kontynentu afrykańskiego.