DIVINUS PREFECTIONIS MAGISTER

Instrukcja dotycząca spraw kanonizacyjnych, którą nasz poprzednik Sykstus V wydał dla założonej przez siebie Kongregacji Świętych Obrzędów [3], w miarę upływu czasu była wciąż uzupełniana nowymi normami, szczególnie przez Urbana VIII, które Prosper Lambertini (późniejszy Benedykt XTV), nabywając z czasem doświadczenia, przekazał potomnym w dziele zatytułowanym De Servorum Dei beatificatione et de Beatorum canonizatione. Zasady te służyły prawie dwa wieki Świętej Kongregacji Obrzędów. W końcu normy te zostały zasadniczo przyjęte przez Kodeks Prawa Kanonicznego, opublikowany w 1917 roku.

Z uwagi na bardzo duży postęp nauk historycznych, w naszych czasach powstała konieczność wyposażenia Kongregacji w odpowiedni instrument pracy. Aby lepiej odpowiedzieć wymaganiom krytyki historycznej, nasz poprzednik śp. Pius XI listem apostolskim Gia da ąualche tempo (Już od pewnego czasu), wydanym motu proprio dnia 6 lutego 1930 roku, ustanowił przy Świętej Kongregacji Obrzędów „Sekcję historyczną" i jej powierzył studia nad sprawami „historycznymi" [4]. Dnia 4 stycznia 1938 roku tenże papież polecił opublikować Normae servandae in construendis processibus ordinariis super causis historicis [5], na mocy których „proces apostolski" w rzeczywistości został uznany za zbyteczny, tak że odtąd w sprawach historycznych ma być przeprowadzany jeden proces władzą zwyczajną biskupa.

Paweł VI, listem apostolskim Sanctitas clarior wydanym motu proprio dnia 19 marca 1969 roku [6] postanowił, aby także w sprawach niehistorycznych został przeprowadzony tylko jeden proces kognicyjny (proces cognitionalis) mający za cel zebranie dokumentacji, który jednak biskup może przeprowadzić za uprzednią zgodą Stolicy Apostolskiej [7]. Ten sam papież, konstytucją apostolską Sacra Rituum Congregatio [8] z dnia 8 maja 1969 roku, w miejsce Świętej Kongregacji Obrzędów ustanowił dwie nowe dykasterie, jednej powierzając sprawy Kultu Bożego, drugiej zaś rozpatrywanie spraw kanonizacyjnych; przy tej okazji zmienił nieco przebieg postępowania w tych sprawach.

Wreszcie, po najnowszych doświadczeniach wydaje nam się rzeczą konieczną zrewidowanie przygotowania procesu i zreorganizowanie samej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych dla racji, które wkrótce przedstawimy, by odpowiedzieć wymaganiom uczonych i pragnieniom naszych braci w biskupstwie, którzy wielokrotnie prosili usilnie o przyspieszenie procedury dochodzenia z zachowaniem dokładności w przeprowadzaniu badań w sprawach tak wielkiej wagi. Uważamy także, że w świetle przedstawionej przez II Sobór Watykański nauki o kolegialności wypada, by sami biskupi zostali bardziej włączeni w prowadzenie spraw kanonizacyjnych.