Będą błogosławieni: Arcybiskup zesłaniec

Świątobliwy kapłan
Po święceniach kapłańskich i ciężkiej pracy jako wikariusz w Petersburgu, objął katedrę teologii w tamtejszej Akademii Duchownej. Uchodził za człowieka świątobliwego, angażującego się w dzieła charytatywne i edukacyjno-wychowawcze Kościoła, ale stroniącego od polityki. W 1857 r. założył Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.

Niejednego zwiodła ta przemiana. Feliński żył bowiem w Kościele powszechnym, którego namiestnikiem jest od 1846 r. Pius IX - polityk. Papież już w latach 40. zaczął wspierać zakon zmartwychwstańców, założony przez byłych uczestników powstania listopadowego.

Panuje powszechna opinia, że ks. Feliński został mianowany przez cara arcybiskupem warszawskim dzięki wsparciu, którego udzielił kandydatowi margrabia Wielopolski. Tymczasem zmartwychwstańcy doskonale znali ks. Felińskiego z okresu jego działalności we Francji. Gdy jego kandydatura pojawiła się w salonach Petersburga, natychmiast wysłali do Piusa IX pozytywną o nim opinię.

Arcybiskup i polityk
W styczniu 1862 r. ks. Feliński zostaje wyniesiony do godności arcybiskupa warszawskiego. Cała prasa polska (z trzech zaborów), a także europejska od tej pory śledziła każdy jego ruch. Jedni widzieli w nim realizatora polityki Wielopolskiego (świadczył o tym wprowadzony przez arcybiskupa zakaz śpiewania pieśni patriotycznych w świątyniach, kończący spór wokół zamkniętych od ostatniej manifestacji kościołów stolicy - w połowie października 1861 r.). Inni słuchając jego pięknych homilii i czytając je, uczyli się politycznego myślenia.

Swoją pozycją arcybiskup wspierał politykę Piusa IX wobec Rosji. Papież w listach nadsyłanych do cara prosił, a po wybuchu powstania w styczniu 1863 r., żądał przywrócenia autonomii Królestwa Polskiego.