Troska Kościoła o obecność kleru miejscowego w młodych wspólnotach chrześcijańskich

3. WSZYSCY CZŁONKOWIE KOŚCIOŁA POWINNI WŁĄCZYĆ SIĘ W PRACĘ NA RZECZ POWOŁAŃ KAPŁAŃSKICH I MISYJNYCH ORAZ W GŁOSZENIE EWANGELII

Dzieło Świętego Piotra Apostoła przypomina o niezastąpionej roli zastrzeżonej klerowi w misji ewangelizacyjnej; wspólnoty chrześcijańskie potrzebują tej posługi, potrzebują bowiem kierownictwa w życiu wiary i formacji w duchu misyjnym.

Najważniejszym wyzwaniem dla całego Kościoła, wynikającym z jego powszechnej misji, jest sprawa powołań, realizowanych w różnych formach, to znaczy w życiu kapłańskim, zakonnym lub świeckim. „Do tego, aby ewangelizować świat, potrzebni są przede wszystkim ewangelizatorzy.

Toteż wszyscy, poczynając od rodzin chrześcijańskich, powinniśmy czuć się odpowiedzialni za stwarzanie warunków sprzyjających budzeniu i dojrzewaniu specyficznie misyjnych powołań kapłańskich, zakonnych i świeckich, nigdy nie zaniedbując uprzywilejowanego środka, którym w myśl słów samego Jezusa jest modlitwa: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo» (Mt 9,37-38)” (Christifideles laici, 35).

Sytuacja aktualna - o której już wspomniałem w Liście Apostolskim o powołaniu i misji świeckich - wymaga, aby każdy uczeń Chrystusa czuł się osobiście wezwany do głoszenia Ewangelii: „biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9,16).

Do tego zadania wierni zostali uzdolnieni i zobowiązani przez sakrament inicjacji chrześcijańskiej i przez dary Ducha Świętego (por. Christifideles laici, 33).

Czyż z punktu widzenia uczestnictwa świeckich w powszechnej misji Kościoła nie jest to powodem do radości i nadziei, że dwa spośród czterech Papieskich Dzieł Misyjnych: Dzieło Rozkrzewiania Wiary i Dzieło Świętego Piotra Apostoła zostały założone przez świeckich, i to przez kobiety przejęte gorliwością o Królestwo Boże?