Życie jako powołanie

Czcigodni Bracia w biskupstwie, drodzy Bracia i Siostry na całym świecie!

1. Temat najbliższego Światowego Dnia Modlitw o Powołania, który przypadnie 6 maja 2001 r., a więc zaledwie kilka miesięcy po zakończeniu Wielkiego Jubileuszu, brzmieć będzie: «Życie jako powołanie». W tym orędziu pragnę zastanowić się wraz z wami nad zagadnieniem, które ma niebłahe znaczenie dla życia chrześcijańskiego.

Słowo «powołanie» bardzo trafnie opisuje relacje między Bogiem a każdym człowiekiem zbudowane na wolności, której źródłem jest miłość, ponieważ «każde życie jest powołaniem» (Paweł VI, Populorum progressio, 15). Zakończywszy dzieło stworzenia, Bóg przygląda się człowiekowi i widzi, że «jest bardzo dobry» (por. Rdz 1, 31): uczynił go «na swój obraz i podobieństwo», jego pracowitym dłoniom powierzył wszechświat i powołał go do głębokiej więzi miłości ze Stwórcą.

Powołanie to słowo, które prowadzi do zrozumienia dynamiki Bożego objawienia i w ten sposób objawia człowiekowi prawdę o jego życiu. «Osobliwą rację godności ludzkiej - czytamy w soborowym dokumencie Gaudium et spes - stanowi powołanie człowieka do uczestniczenia w życiu Boga. Człowiek już od swego początku zapraszany jest do rozmowy z Bogiem: istnieje bowiem tylko dlatego, że Bóg stworzył go z miłości i wciąż z miłości zachowuje, a żyje w pełni wedle prawdy, gdy dobrowolnie uznaje ową miłość i powierza się swemu Stwórcy» (n. 19). Ten właśnie dialog miłości z Bogiem daje każdemu człowiekowi możliwość rozwoju, którego kierunki i cechy są właściwe jemu samemu, zostały mu ofiarowane w darze i zdolne są «nadać sens» historii i podstawowym relacjom jego codziennej egzystencji, w miarę jak podąża on drogą ku pełni życia.

2. Postrzeganie życia jako powołania sprzyja umocnieniu wewnętrznej wolności, podsycając w człowieku pragnienie przyszłości oraz skłaniając go do odrzucenia życia biernego, nudnego i banalnego. Życie zyskuje w ten sposób walor «daru otrzymanego, który ze swej natury chce się stać dobrem ofiarowanym» (Nowe powołania dla nowej Europy, 1998, 16, b). Człowiek ukazuje, że narodził się na nowo z Ducha (por. J 3, 3-5), kiedy uczy się iść drogą nowego przykazania: «abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem» (J 15, 12). Można powiedzieć, że w pewnym sensie miłość to DNA synów Bożych: to «święte powołanie», którym zostaliśmy wezwani «stosownie do Jego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa» (por. 2 Tm 1, 9-10).